அகில இந்திய மாநாடு

1929  எம்.என்.ராயின் வீழ்ச்சி - எம்.என்.ராய்

இந்திய கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் முன்னோடிகளில் ஒருவரான எம்.என்.ராயின் வீழ்ச்சி, 1929இல் ஒரு துயரமான அத்தியாயமாக எழுதப்பட்டது. இது வெறும் தனிமனித வீழ்ச்சி அல்ல - கொள்கைகளிலிருந்து விலகலின் விளைவு. லெனினின் காலத்திலேயே ராயின் சிந்தனைகளில் விலகல்கள் தோன்றத் துவங்கின. ஆனால் அப்போது லெனினின் வழிகாட்டுதல் அவரை சரியான பாதையில் வழிநடத்தியது. லெனினின் மறைவுக்குப் பின், ராயின் கருத்து விலகல்கள் மேலும் ஆழமடைந்தன. ராயின் தவறுகள் பல பரிமாணங்களில் வெளிப்பட்டன. இந்தியாவின் நிலைமை குறித்து கம்யூனிஸ்ட் அகிலத்திற்கு உண்மைக்குப் புறம்பான, மிகைப்படுத்தப்பட்ட தகவல்களை அளித்தார். தொழிலாளர்-விவசாயிகள் கட்சியை கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்கு மாற்றாக்க முயன்றார். கம்யூனிஸ்ட் அகிலம் இந்திய இயக்கத்திற்காக வழங்கிய 18 லட்சம் ரூபாய் நிதியை முறையாகப் பயன்படுத்தவில்லை. அவரது மிக முக்கியமான தத்துவார்த்த தவறு, ஏகாதிபத்தியம் குறித்த அவரது புரிதலில் இருந்தது. ஏகாதிபத்தியம் தானாகவே தன் அதிகாரத்தைத் துறந்துவிடும் என்ற அவரது கருத்து, காலனிய எதிர்ப்புப் போராட்டத்தின் அடிப்படைத் தத்துவத்திற்கே எதிரானது. சீன கம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்கு வழிகாட்டும் பொறுப்பு வழங்கப்பட்டபோதும், அவர் பல தவறான நிலைபாடுகளை எடுத்தார். கம்யூனிஸ்ட் அகிலம் அவரை திருத்த பல முயற்சிகள் எடுத்தது. ஆனால் அவை பலனளிக்கவில்லை. இறுதியில், 1929 டிசம்பரில் கம்யூனிஸ்ட் அகிலம் ஒரு கடினமான முடிவை எடுக்க வேண்டியிருந்தது. எம்.என்.ராயை அகிலத்திலிருந்து நீக்குவது என்ற முடிவை எடுத்தது. இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி இந்த முடிவை ஏற்று, அவரை கட்சி உறுப்பினர் பதவியிலிருந்தும் நீக்கியது. இந்த சம்பவம் இந்திய கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்திற்கு ஒரு முக்கிய படிப்பினையை அளித்தது - கொள்கைத் தூய்மையும், கட்சி ஒழுக்கமும் எந்த தனி நபரையும் விட மேலானவை. தலைமைப் பொறுப்பில் இருப்பவர்களும் கட்சியின் கொள்கைகளுக்கு கட்டுப்பட்டு நடக்க வேண்டும் என்ற பாடம் இதன் மூலம் கற்றுக்கொள்ளப்பட்டது.

1930 புதிய சிந்தனை விதைகள் -  ஜோதிபாசு

லண்டனில் இளம் கம்யூனிஸ்டுகள்

லண்டனின் மங்கலான வானத்தின் கீழ், புதிய விடியலுக்கான விதைகள் முளைத்தன. 1930களின் துவக்கத்தில், இந்தியாவின் பெருநகரங்களான கல்கத்தா, பம்பாய், சென்னை ஆகிய இடங்களிலிருந்து வந்த இளம் நெஞ்சங்கள் ஆக்ஸ்போர்டு, கேம்பிரிட்ஜ் போன்ற கல்விக் கோயில்களில் புதிய பாதையைத் தேடின. பாரிஸ்டர் பட்டத்திற்காக 1935-இல் லண்டன் வந்த பூபேஷ் குப்தா, தன் கையில் ஒரு சிறிய கடிதத்துடன் இங்கிலாந்து கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அலுவலகத்தை நோக்கி நடந்தார். அந்தக் கடிதம் வெறும் அறிமுகக் கடிதம் மட்டுமல்ல, அது புதிய வரலாற்றின் வாசல். ஜோதிபாசுவுடன் இணைந்து, ஹாரி பாலிட், ரஜனி பாமிதத், பென் பிராட்லி போன்ற கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்களைச் சந்தித்து புதிய பாதையில் பயணிக்கத் தொடங்கினார். ஹிரேன் முகர்ஜி, சஜ்ஜாத் ஜாகீர், டாக்டர் இஸட்.ஏ.அகமது, மோகன் குமாரமங்கலம், அவரது சகோதரி பார்வதி, என்.கே.கிருஷ்ணன், சி.எஸ்.சுப்ரமணியம் என புதிய தலைமுறை கம்யூனிஸ்டுகள் உருவானார்கள். அவர்கள் ‘லண்டன் மஜ்லிஸ்’ என்ற அமைப்பை உருவாக்கி, இந்திய விடுதலைக்கான புதிய பாதையை வகுத்தனர்.  லண்டன் மஜ்லிஸ் அமைப்பின் செயலாளராக ஜோதிபாசு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். கேம்பிரிட்ஜ் மற்றும் ஆக்ஸ்போர்டில் கம்யூனிஸ்ட் மாணவர் குழுக்கள் மலர்ந்தன. ரஜினி படேல், பி.என்.ஹக்ஸர், அருண் போஸ் போன்றோர் இந்த இயக்கத்திற்கு புதிய வலிமை சேர்த்தனர். ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஜனவரி 26-ஆம் தேதி குடியரசு தின கொண்டாட்டங்களில் இந்திராகாந்தி உட்பட பலர் கலந்து கொண்டனர். ‘இந்திய மாணவர்களும் சோசலிசமும்’ என்ற பத்திரிகை மூலம் புதிய சிந்தனைகளை பரப்பினர். இந்த இளம் கம்யூனிஸ்டுகளின் கனவுகள் பின்னர் இந்திய சுதந்திரப் போராட்டத்திற்கு புதிய பரிமாணத்தை வழங்கின.

1931 - கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் திட்டம்

முதல்  செயல் திட்டம்

இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சி 1931இல் வெளியிட்ட செயல்திட்டம், வெறும் கோரிக்கைகளின் தொகுப்பு அல்ல - அது இந்திய சமூகத்தை அடிமுதல் நுனிவரை மாற்றியமைக்கும் ஒரு முழுமையான பார்வை. இந்த ஆவணம் மூன்று அடிப்படை கருத்தாக்கங்களை முன்வைத்தது. முதலாவதாக, இந்திய விடுதலையின் அடித்தளமாக விவசாயப் புரட்சியை அது கண்டது. ஆங்கிலேய முதலாளித்துவத்தை வீழ்த்த, கிராமப்புற ஏழைகளின் எழுச்சி அவசியம் என்பதை வலியுறுத்தியது. இரண்டாவதாக, தொழிலாளி வர்க்கத்தின் தனித்துவமான பாத்திரத்தை அது வரையறுத்தது. தேசிய சீர்திருத்தவாதிகளின் தலைமையிலிருந்து தொழிலாளர்களையும், விவசாயிகளையும், நகர்ப்புற ஏழைகளையும் விடுவித்து, அவர்களை ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு, நிலப்பிரபுத்துவ எதிர்ப்புப் போராட்டத்தில் அணிதிரட்டும் பணியை கம்யூனிஸ்ட் கட்சி ஏற்றுக்கொண்டது. மூன்றாவதாக, சோசலிசம் மற்றும் கம்யூனிசம் என்ற இலக்கை அது தெளிவாக முன்வைத்தது. மற்ற கட்சிகள் இந்தியாவில் முதலாளித்துவ வளர்ச்சியை நாடும்போது, கம்யூனிஸ்ட் கட்சி சோசலிசப் பாதையிலான வளர்ச்சிக்காக போராடும் என அறிவித்தது. இந்த அடிப்படை நோக்கங்களை அடைய, கட்சி இரு வகையான கோரிக்கைகளை முன்வைத்தது: பொது அரசியல் கோரிக்கைகளில் முக்கியமானவை: - ஆங்கிலேய படைகளின் வெளியேற்றம் - அரசியல் கைதிகளின் விடுதலை - அடிப்படை உரிமைகள் - பேச்சு, எழுத்து, கூட்டம், வேலைநிறுத்தம் - சாதி, மத, பால் பாகுபாடுகளின் ஒழிப்பு - மதச்சார்பற்ற அரசு - தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட நீதிபதிகள் மற்றும் அதிகாரிகள் தொழிலாளர் நல கோரிக்கைகளில் முக்கியமானவை: - 8 மணி நேர வேலை - தொழிற்சங்க உரிமைகள் - சம வேலைக்கு சம ஊதியம் - கொத்தடிமை முறை ஒழிப்பு - வார விடுமுறை மற்றும் ஆண்டு விடுப்பு - சமூகப் பாதுகாப்பு - வேலையின்மை, விபத்து, மருத்துவக் காப்பீடு இந்த கோரிக்கைகள் ஒவ்வொன்றும் அன்றைய இந்திய சமூகத்தின் ஆழமான பிரச்சனைகளைத் தொட்டன. தொழிலாளர்கள், விவசாயிகள், ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் என அனைவரின் விடுதலைக்கும் இவை வழிவகுக்கும் என கட்சி நம்பியது.

1932 -  சிறைக் கம்பிகளுக்குள் சிவந்த சூரியன் -  கணேஷ் கோஷ்

செல்லும் இடமெல்லாம் சுதந்திரத்தின் விதைகளை விதைத்த சைமன் குழு எதிர்ப்பு இயக்கம், வங்காளத்தில் புதிய புரட்சிப் பாதையை உருவாக்கியது. சிட்டகாங் ஆயுதக் கிடங்கு தாக்குதலில் ஈடுபட்ட வீர புரட்சியாளர்கள் - ஆனந்தசிங், கணேஷ் கோஷ், சுபோத்ராய் உள்ளிட்டோர் - 1932 ஆகஸ்டில் அந்தமான் சிறைக்கு அனுப்பப்பட்டனர். இந்த வழக்கில் கைதான ஒரே பெண்மணி கல்பனா தத், கல்கத்தா சிறையில் அடைக்கப்பட்டார். அந்தமான் சிறையின் இருண்ட சுவர்களுக்குள், மார்க்சியம் என்ற ஒளிவிளக்கு ஏற்றப்பட்டது. டாக்டர் நாராயண் ராய், சதீஸ் பக்ராசி, நிரஞ்சன் சென் ஆகியோர் அங்கிருந்த பகத்சிங்கின் சக தோழர்களான பூதகேஷ்வர் தத், விஜய் சின்ஹா, சிவவர்மா, கமல்நாத் திவாரி, ஜெய்தேவ் கபூர், டாக்டர் கயா பிரசாத் உள்ளிட்டோருடன் இணைந்து புதிய சிந்தனைப் பாதையை வகுத்தனர். தினமும் மார்க்சிய வகுப்புகள் நடத்தப்பட்டன. கோபால் ஆச்சாரியா, பங்கேஸ்வரராய், ஹரிகிருஷ்ண கோனார், சுதான்சு தாஸ் குப்தா உள்ளிட்ட ஏழு பேர் கொண்ட குழு தொடக்கத்தில் உருவானது. பின்னர் நூற்றுக்கணக்கான கைதிகள் இந்த அறிவுப் பயணத்தில் இணைந்தனர். டாக்டர் நாராயண் ராய் தலைமையில் ‘கம்யூனிஸ்ட் ஒருங்கிணைப்புக் குழு’ உருவாக்கப்பட்டது. விடுதலைக்குப் பின், இந்த சிறைக்கல்லூரியின் மாணவர்கள் இந்திய கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் முக்கிய தூண்களானார்கள். சுதின்ராய், பூதகேஷ்வர் தத், சிவவர்மா, ஜெய்தேவ் கபூர், விஜய் சின்ஹா போன்றோர் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் முன்னணித் தலைவர்களாக உருவெடுத்தனர். சிவவர்மா உத்தரப்பிரதேச மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் செயற்குழு உறுப்பினராக உயர்ந்தார். பிரான் கிருஷ்ண சக்ரவர்த்தி மேற்குவங்க அகதிகள் சங்கத் தலைவரானார். அமிர்தேந்து முகர்ஜி மேற்குவங்க இடதுமுன்னணி அமைச்சராக பணியாற்றினார். 32 ஆண்டுகள் சிறைவாசம் அனுபவித்த சதீஸ் பக்ராசி, 28 ஆண்டுகள் சிறையில் வாடிய கணேஷ் கோஷ் ஆகியோர் மேற்குவங்கத்தில் மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் தலைவர்களாக உருவெடுத்தனர். கணேஷ் கோஷ் நாடாளுமன்ற உறுப்பினராகவும் பணியாற்றினார். ‘இந்தியாவில் கம்யூனிசம்’ என்ற மூன்று முக்கிய ஆவணங்களை எழுதிய சுபோத்ராய், சிறந்த மார்க்சிய ஆய்வாளராகத் திகழ்ந்தார். இவ்வாறு அந்தமான் சிறையின் இருள் சுவர்களுக்குள் ஏற்றப்பட்ட மார்க்சியம் என்ற ஒளிவிளக்கு, இந்திய விடுதலைப் போராட்டத்திற்கு புதிய திசையைக் காட்டியது.

1933 - தலைமறைவு இயக்கத்தின் வீர சரிதம் - கங்காதர் அதிகாரி

மீரட் வழக்கில் சிறைப்பட்ட தோழர்கள் 1933 ஆகஸ்டில் படிப்படியாக விடுதலையானார்கள். விடுதலையான தோழர்கள் முன் இருந்த முதல் சவால் - சிதறுண்டு கிடந்த கட்சியை மீண்டும் ஒருங்கிணைப்பது. டாக்டர் கங்காதர் அதிகாரியும், பி.சி.ஜோஷியும் இந்த முக்கிய பணியை முன்னெடுத்தனர். 1933 டிசம்பரில் கல்கத்தாவில் ஒரு வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த மாநாடு கூட்டப்பட்டது. இந்த மாநாட்டில் டாக்டர் அதிகாரி பொதுச் செயலாளராக தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். அவர் கட்சியை மறுகட்டமைக்க தீவிரமாக உழைத்தார். இடதுசாரி சக்திகளை ஒருங்கிணைக்க நேதாஜி சுபாஷ் சந்திரபோஸ், எம்.என்.ராய் போன்றவர்களுடன் கலந்துரையாடல்களை மேற்கொண்டார். ஆனால் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்கள் இந்த முயற்சிகளை கண்டு அஞ்சினர். 1934 மே மாதத்தில் அதிகாரியை கைது செய்து, முதலில் பம்பாய் பைகுல்லா சிறையிலும், பின்னர் பிஜப்பூர் சிறையிலும் அடைத்தனர். இறுதியில் பிஜப்பூர் நகரில் வீட்டுக்காவலில் வைத்தனர். அதிகாரியின் கைதையடுத்து, பி.சி.ஜோஷி பொதுச் செயலாளர் பொறுப்பை ஏற்றார். ஆனால் அதே 1934-இல் பிரிட்டிஷ் அரசு கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை தடை செய்தது. இதனால் கட்சியும், ஜோஷியும் தலைமறைவு இயக்கமாக மாற வேண்டியிருந்தது. 1934 முதல் 1942 ஏப்ரல் வரையிலான எட்டு ஆண்டுகள், இந்திய கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் வீர காவியம். கல்கத்தாவில் தலைமறைவு மையத்தை அமைத்து, ஜோஷியின் தலைமையில் கட்சி தொடர்ந்து செயல்பட்டது. நாடு முழுவதும் வெறும் 500 உறுப்பினர்களே இருந்த நிலையில், அவர்கள் சாதித்தது சாமானியமானதல்ல. இந்த காலகட்டம் நமக்கு கற்றுத்தரும் பாடங்கள் பல. எண்ணிக்கையல்ல, உறுதியே முக்கியம் என்பதை அந்த 500 தோழர்கள் நிரூபித்தனர். தடைகளும், அடக்குமுறைகளும் ஒரு இயக்கத்தின் வளர்ச்சியை தடுக்க முடியாது என்பதை அவர்கள் காட்டினர். ஜோஷி போன்ற தலைவர்களின் அர்ப்பணிப்பும், திறமையும் கட்சியை வலுவாக்கின. இந்த எட்டு ஆண்டுகள், இந்திய கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் வலிமைமிக்க அத்தியாயங்களில் ஒன்றாக திகழ்கிறது..

1934 - தென்னிந்திய செந்தழல் வித்துகள் - சி.எஸ்.சுப்பிரமணியம்

ஆங்கிலேய அரசு கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை 1934இல் தடை செய்தபோது, புதிய வழிகளில் இயக்கத்தை முன்னெடுக்க வேண்டிய தேவை எழுந்தது. சென்னையில் பி.சுந்தரய்யா, ‘தொழிலாளர் பாதுகாப்புக்குழு’ என்ற புதிய அமைப்பை 1935 ஜூலை 19 அன்று உருவாக்கினார். இது கட்சியின் புதிய முகமாக மாறியது. தென்னிந்தியாவில் கட்சியை விரிவுபடுத்தும் பணியில் இரண்டு முக்கிய தலைவர்கள் கைகோர்த்தனர் - சுந்தரய்யாவும், மீரட் வழக்கிலிருந்து விடுதலையான எஸ்.வி.காட்டேவும். முன்னதாக பம்பாயிலிருந்து வெளியேற்றப்பட்ட காட்டே, சென்னை வந்து சுந்தரய்யாவுடன் இணைந்தார். சுந்தரய்யாவின் செயல்பாடு தனித்துவமானது. காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கூட்டங்களில் கலந்துகொண்டு, இடதுசாரிச் சிந்தனையுள்ள தலைவர்களை அடையாளம் கண்டார். அவர்களுடன் தனித்தனியாகவும், கூட்டாகவும் விவாதித்து, மார்க்சிய நூல்களை அறிமுகப்படுத்தி, கம்யூனிஸ்ட் சிந்தனைக்கு இட்டுச் சென்றார். இந்த முயற்சிகளின் விளைவாக கேரளாவில் இ.எம்.எஸ்.நம்பூதிரிபாட், பி.கிருஷ்ண பிள்ளை, என்.சி.சேகர், கே.தாமோதரன் ஆகியோர் கம்யூனிஸ்ட் ஆனார்கள். 1936-இல் கேரளாவின் முதல் கட்சிக்கிளை உருவானது. சென்னையில் பி.ராமமூர்த்தி, ஏ.எஸ்.கே.அய்யங்கார், பி.சீனிவாசராவ், ஜீவா போன்றோர் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தில் இணைந்தனர். 1936-இல் தமிழகத்தின் முதல் கட்சிக்கிளை உருவாக்கப்பட்டது. இதில் ஒன்பது உறுப்பினர்கள் இருந்தனர்: - பி.ராமமூர்த்தி - ப.ஜீவானந்தம் - சி.எஸ்.சுப்ரமணியம் (செயலாளர்) - ஏ.எஸ்.கே.அய்யங்கார் - கே.முருகேசன் - டி.ஆர்.சுப்பிரமணியம் - சி.பி.இளங்கோ - பி.சீனிவாசராவ் - திருத்துறைப்பூண்டி சுந்தரேசன் இதில் செயலாளராக இருந்த சி.எஸ்.சுப்பிரமணியம் ஒரு சிறப்பான வரலாற்றைக் கொண்டவர். ஆக்ஸ்போர்டு பல்கலைக்கழகத்தில் முதுகலைப் பட்டம் பெற்ற அவர், லண்டனில் ஹாரிபாலிட், ரஜினிபாமிதத் போன்ற கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்களால் ஈர்க்கப்பட்டு, ‘டெய்லி ஒர்க்கர்’ பத்திரிகையில் உதவி ஆசிரியராக பணியாற்றினார். இவ்வாறு தென்னிந்தியாவில் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம் தன் வேர்களை ஆழமாகப் பதித்தது. 

1934 - முதல் கம்யூனிஸ்ட் மையம் -  வ.சுப்பையா

மீரட் சதி வழக்கின் பின்னணியில் ஒரு புதிய அத்தியாயம் எழுதப்படப் போவது யாருக்கும் தெரியாது. வழக்கிலிருந்து தப்பிய அமீர் ஹைதர்கான், தன் பயணத்தில் தென்னிந்தியாவின் புரட்சி வரலாற்றில் ஒரு புதிய அத்தியாயத்தைத் தொடங்கப் போகிறார் என்பதை யாரும் எதிர்பார்க்கவில்லை. பம்பாயில் காவல்துறையின் வலைக்குள் சிக்காமல் இருக்க, இளம் கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்கள் அவரை சென்னை செல்லும்படி அறிவுறுத்தினர். அங்கே சென்ற அவர், மூன்று முக்கியமான தேசபக்தர்களை சந்தித்தார் - பாஷ்யம், வி.கே.நரசிம்மன் மற்றும் ரஷ்யா மாணிக்கம். இவர்களுடனான உரையாடல்களில் மார்க்சியக் கருத்துக்களைப் பகிர்ந்து, அவர்களை கம்யூனிஸ்ட் சிந்தனைக்கு இட்டுச் சென்றார். ஆனால் இதுவே போதும் என ஹைதர்கான் நினைக்கவில்லை. மேலும் முற்போக்கு சிந்தனையாளர்களைத் தேடிய அவருக்கு, பாஷ்யம் மூலம் பாண்டிச்சேரியின் இளம் தேசபக்தர் வ.சுப்பையாவின் அறிமுகம் கிடைத்தது. பாஷ்யம் நேரில் சென்று சுப்பையாவை சந்தித்து, சென்னைக்கு அழைத்து வந்தார். அங்கே ஹைதர்கானுடனான நீண்ட உரையாடல்கள், விவாதங்கள் சுப்பையாவின் சிந்தனையில் புதிய திசைகளைத் திறந்தன. மார்க்சியத்தின் அறிவியல் பார்வை அவரை ஆழமாக ஈர்த்தது. 1934-இல் அவர் இந்திய கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் உறுப்பினரானார். இதன் பின்னர் சுப்பையா மேற்கொண்ட பணி வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. பாண்டிச்சேரியில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முதல் கிளையை உருவாக்கும் பணியை அவர் ரகசியமாக முன்னெடுத்தார். இது தென்னிந்தியாவில் உருவான முதல் கம்யூனிஸ்ட் அமைப்பாக மாறியது. இவ்வாறு மீரட் வழக்கிலிருந்து தப்பிய ஒரு புரட்சியாளரின் பயணம், தென்னிந்தியாவில் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் வித்தாக மாறியது. அமீர் ஹைதர்கான், பாஷ்யம், சுப்பையா என தொடர்ந்த இந்த புரட்சிகரச் சங்கிலி, தென்னிந்திய அரசியலில் ஒரு புதிய அத்தியாயத்தைத் தொடங்கி வைத்தது.