சந்தர்ப்பவாதம் மற்றும் ஆளும் வர்க்க சிதைவுக்கு உதவுதல்
ட்டுமே நம்பி கோட்பாட்டுக்கு அப்பாற்பட்ட முறையில் செயல்பட்டன. இது சீன கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் ஒன்பதாவது மாநாட்டில் லின் பியாவோ முன்வைத்த பிரிவினைவாத ‘மக்கள் யுத்தக் கோட்பாட்டை’ அடிப்படையாகக் கொண்டிருந்தது. இந்தியாவில் சாரு மஜும்தார் இந்த சாகசவாதத்தை தனிநபர் பயங்கரவாத நடைமுறை உத்தியாக விளக்கினார். 1970-71-ல் இந்த உத்தி படுதோல்வி அடைந்த பிறகு, பல குழுக்கள் ‘அழிப்புக் கோட்பாட்டை’ கண்டித்து பிரிந்து சென்றன. எனினும், சாரு ஆதரவு குழுக்கள், இதுவே புரட்சிகர வழி என்று கூறி, அதைப் பாதுகாப்பதில் உறுதியாக இருந்து, பயங்கரவாதத்தை தொடர்ந்து நடைமுறைப்படுத்தி வருகின்றன. மேற்கு வங்கத்தில் லின் பியாவோ ஆதரவு குழுக்கள், போஜ்பூரில் வினோத் மிஸ்ரா குழு, ஆந்திரப் பிரதேசத்தில் பீப்பிள்ஸ் வார் குழு, கேரளாவில் வேணு குழு ஆகிய அனைத்தும் ஏதோ ஒரு வடிவத்தில் அழிப்பு வழியையே நம்பி வருகின்றன. சி.ஆர்.சி (வேணு குழு) 1979-ல் ‘புரட்சிகர மக்கள் வழி’ பற்றி பேசத் தொடங்கியது. இதன்படி, எந்த எதிரியின் அழிப்பும் மக்கள் போராட்டத்தின் ஒரு பகுதியாக இருக்க வேண்டும் என்றும், அப்பகுதி மக்கள் ஒப்புதல் அளித்தால் மட்டுமே அதை மேற்கொள்ள வேண்டும் என்றும் கூறுகின்றனர். லின் பியாவோ ஆதரவு குழுக்களின் தீவிர பிரிவினைவாதிகளைத் தவிர, சாரு வழியை ஏற்றுக்கொள்ளும் மற்ற குழுக்கள் தற்போது வர்க்க எதிரியின் அழிப்பை மக்கள் வழியின் விரிவாக்கமாக பேசுகின்றன. பல குழுக்கள் கடந்த கால நடைமுறைகளை தவறானவை என்று கண்டித்தாலும், இந்த கண்டனம் அவர்களது நடைமுறை உத்தியின் தோல்வியிலிருந்தே எழுந்தது, அதன் மார்க்சிய விரோதத் தன்மை குறித்த நேர்மையான சுய ஆய்விலிருந்து அல்ல.
தேர்தல் பங்கேற்பு
தொடக்கத்தில் அனைத்து நக்சல் குழுக்களும் நாடாளுமன்றத்திலும் தேர்தல்களிலும் பங்கேற்பதற்காக மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியை கடுமையாக கண்டித்தன. நாடாளு மன்றப் புறக்கணிப்பு நக்சலிசத்தின் அடிப்படை அடையாளமாக இருந்தது. ஆனால், சிறு முதலாளித்துவ புரட்சிகரப் போக்கின் இந்த அம்சத்திலிருந்து பின்வாங்குவது நக்சல்களிடையே கசப்பான பிளவுகளுக்கு வழிவகுத்தது. இந்த சிறுபிள்ளைத்தனமான நிலைப்பாட்டைக் கண்டித்து மார்க்சிஸ்ட் கட்சி கூறியது: “நாடாளு மன்ற நிறுவனங்களைப் பயன்படுத்துவது என்பது அவர்களைப் பொறுத்தவரை மக்களின் விழிப்புணர்வு நிலையிலேயே தேங்கி நிற்பதாகும். நாடாளுமன்றங்கள் காலாவதியானவை, எனவே அதில் பங்கேற்பது நல்லதல்ல என்பதே அவர்களின் கூடுதல் வாதம். இவ்வாறு புரட்சிகரப் போராட்டத்தின் பெயரால் இந்த முக்கியமான வடிவம் கொள்கை அளவில் நிராகரிக்கப்படுகிறது. இது அராஜகவாத விலகல் தவிர வேறொன்றுமில்லை. இது உண்மையான அரசுக்கு எதிரான போராட்டத்தை குறைத்து மதிப்பிடுகிறது. இதற்கும் லெனினியத்திற்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லை.” இப்படிப்பட்ட ‘நாடாளுமன்றப் புறக்கணிப்பை’ முதன்முதலில் மீறியது எஸ்.என் சிங்-புல்லா ரெட்டி தலைமையிலான குழு. இவர்கள் ஜூன் 1977 சட்டமன்றத் தேர்தல்களில் போட்டியிட்டனர். அதன்பிறகு, அவர்கள் பிளவுபட்ட பிறகும் தேர்தல்களில் தொடர்ந்து பங்கேற்று வருகின்றனர். இதில் ஓ.சி.சி.ஆர் மற்றும் டி.வி.ராவ் குழுக்களும் இணைந்தன. முதலாளித்துவ தேர்தல்களில் இப்படி குதித்ததற்காக சி.ஆர்.சி குழு, பீப்பிள்ஸ் வார் பிரிவு மற்றும் சரஃப் குழு ஆகியவை அவர்கள் மீது கடுமையான நிந்தனைகளை பொழிந்தன.
மக்கள் பணி; மக்கள் அமைப்புகள்
நக்சலியர்கள், மக்கள் அமைப்புகளை கைவிட்டது குறித்து சி.பி.ஐ(எம்) முக்கியமான விமர்சனத்தை முன்வைத்தது: “மக்கள் அமைப்புகளை கட்டியெழுப்பும் முக்கியப் பணியை புறக்கணிப்பது, தொழிலாளர்கள் மற்றும் விவசாயிகளுக்கான சிறிய நிவாரணங்களுக்குப் போராடுவதை மறுப்பது, உடனடிக் கோரிக்கைகளுக்கு கவனம் செலுத்தாமல் இருப்பது, அதே நேரத்தில் அரசியல் விழிப்புணர்வை உயர்த்துவதை புறக்கணிப்பது, வன்முறை அமைப்புகளை மட்டுமே நம்புவது - இவை அனைத்தும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சிலரை மட்டும் கொண்ட ஒரு குழுவாக மாறி, போராட்டங்களைப் பாதுகாப்பது அல்லது புரட்சிகரமாக்குவது என்ற போர்வையில் தீவிர நடவடிக்கைகளில் ஈடுபட்டு, மக்கள் இயக்கத்திற்கு பேரழிவை ஏற்படுத்துகிறது.” எஸ்.என் சிங்-புல்லா ரெட்டி சி.பி.ஐ(எம்.எல்) குழுக்கள்தான் தொழிற்சங்க வேலைகளை ஒருங்கிணைக்க ஐ.எஃப்.டி.யு-வை முதன்முதலில் உருவாக்கின. ஆனால் மற்ற நக்சலிச குழுக்கள் இதனை ‘புது-திருத்தல்வாதிகள்’ மற்றும் ‘கலைப்புவாதிகள்’ தலைமை யிலான அமைப்பு என்று கூறி விலகி நின்றன. சி.பி.ஐ(எம்.எல்) முக்கிய நீரோட்டத்திற்கு வெளியே இருந்த ஆந்திரக் குழுக்கள் மக்கள் அமைப்புகளில் பணியாற்றுவதை கோட்பாட்டளவில் எப்போதும் எதிர்க்கவில்லை. ஆனால் அவர்களின் விருப்பமான உத்தி என்னவென்றால், உடனடி எரியும் பிரச்சனைகளை எழுப்பி போராட்டங்களை ஒருங்கிணைத்து, பின்னர் சக்திகளின் சமநிலையையும் இத்தகைய நடவடிக்கைகளின் விளைவுகளையும் கணக்கில் கொள்ளாமல் நிலப்பிரபுக்கள், போலீஸ் மற்றும் முதலாளிகளுடன் மோதலை தொடங்குவதாகும்.
நக்சல் குழுக்களின் பாசிசக் கோட்பாடு
அவர்களின் உத்தி சார்ந்த முழக்கங்களில் மற்றொரு வினோதமான அம்சம், காங்கிரஸ் ஆட்சி பாசிசத்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறது என்ற தவறான நம்பிக்கையை வலியுறுத்துவதும், இந்த அடிப்படையில் முழக்கங்களை எழுப்புவதுமாகும். எஸ்.என் சிங் குழு சோவியத் ‘சமூக ஏகாதிபத்தியத்தால்’ ஆதரிக்கப்படும் ‘இந்திரா பாசிசத்தை’ கண்டிப்பதில் முன்னணியில் இருந்தது. கருத்தியல் நிலையில் மறுமுனையில், சி.ஆர்.சி (வேணு குழு) கூட இந்திய சூழலை விவரிக்க ‘பாசிசம்’ என்ற சொல்லை தாராளமாக பயன்படுத்தியது. உண்மையில், திருமதி இந்திரா காந்தியின் படுகொலையை ‘ஒரு பாசிஸ்டின் மரணம்’ என்று இக்குழு குறிப்பிட்டது. காங்கிரஸ் (ஐ) அரசாங்கத்தின் ஒவ்வொரு நடவடிக்கையையும் பாசிசத்தை திணிக்கும் முயற்சியாக பார்த்தது, பாசிசத்தை எதிர்க்க அழைப்பு விடுத்தது. பாசிசம் என்ற இந்த தவறான புரிதல் அவர்களின் நடைமுறை உத்தி சார்ந்த நடவடிக்கைகளை மேலும் சிக்கலாக்குகிறது. உதாரணமாக, சி.ஆர்.சி குழு திருமதி காந்தியின் கொலையை நியாயப்படுத்தியது. அதேசமயம் காங்கிரஸின் ஒவ்வொரு நடவடிக்கையையும் பாசிசமாக சித்தரிப்பது அவர்களின் தீவிர நிலைப்பாட்டை காட்டுகிறது. இது இந்திய அரசியல் யதார்த்தத்தை புரிந்துகொள்வதில் உள்ள அவர்களின் அடிப்படை குறைபாட்டை வெளிப்படுத்தியது.
தேசிய இனப் பிரச்சனை மீதான நிலைப்பாடு
நக்சல்களின் எந்தக் குழுவும் கைவிடாத ஒரு கோட்பாட்டு நிலைப்பாடு இந்தியாவின் பல்வேறு தேசிய இனங்களுக்கான சுய நிர்ணய உரிமை பற்றியது ஆகும். திட்டரீதியாக அனைத்துக் குழுக்களும் புதிய ஜனநாயகப் புரட்சியின் ஒரு பகுதியாக பிரிவினை இயக்கங்களுக்கு ஆதரவு அளிக்கின்றன. அவற்றின் பயன்பாட்டில் மட்டுமே சில வேறுபாடுகள் உள்ளன. அரை-காலனி மற்றும் அரை-நிலப்பிரபுத்துவ கோட்பாட்டை கொண்ட நக்சல்களைப் பொறுத்தவரை, சுயநிர்ணய உரிமை என்பது வல்லரசுகளால் சுரண்டப்படும் தரகு அரசுக்கு எதிராக பயன்படுத்தப்பட வேண்டிய முழக்கம் எனப் புரிந்து கொள்ளப்பட்டது. இந்த ஆபத்தான மற்றும் தவறான நிலைப்பாட்டை ஆதரிப்பதன் மூலம், நடை முறையில் பெரும்பாலான குழுக்கள் அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியத்தின் ஆதரவுடன் நாட்டை உடைக்க வும், உழைக்கும் மக்களை பிரிக்கவும் முயலும் பிரிவினைவாத சக்திகளின் இயக்கங்களை ஆதரித்து அவற்றில் பங்கேற்கின்றன. தேசிய இனப் பிரச்சனையைப் போல வேறு எந்த நடப்புப் பிரச்சனையிலும் நக்சலிசத்தின் துரோகத் தன்மையும் ஏகாதிபத்திய ஆதரவுத் தன்மையும் இவ்வளவு வெளிப்படையாகத் தெரியவில்லை. அசாம் மற்றும் பஞ்சாப் ஆகிய இரண்டு பிரச்சனைகளிலும், பல்வேறு நக்சல் குழுக்கள் பிரிவினைவாத இயக்கங்களுக்கு ஆதரவு அறிவித்து, முடிந்த இடங்களில் அவற்றில் பங்கேற்றன. எஸ்.என்.எஸ் குழுவுக்கு சில தயக்கங்கள் இருந்தன தவிர, நக்சலிச குழுக்கள் அசாம் தேசியவாத இயக்கத்தை ஒரு தேசிய இயக்கமாக பாராட்டியுள்ளன. வடகிழக்கு மாநிலங்களில் நடைபெறும் தேசிய இயக்கங்களுக்குப் பின்னால் அமெரிக்காவின் மறைமுக கை இருப்பதாகக் கூறுவது உண்மையான பிரச்சனையை திசைதிருப்புவதாகும் என்று டி.வி.ராவ் கருதுகிறார். அவர் அமெரிக்காவை நியாயப்படுத்தி சோவியத் யூனியனை இலக்கு வைக்கிறார்: “பலவீனமடைந்துள்ள அமெரிக்கா தனது மூலதன ஏற்றுமதியில் திருப்தி அடைந்துள்ளது... ஆனால் சோவியத் யூனியனைப் பொறுத்தவரை, இந்திய நாடு முழுவதையும் மட்டுமல்ல, அதன் உள்ளேயுள்ள அனைத்து முக்கியப் பகுதிகளையும் பிடிக்க முயற்சிக்கிறது. வடகிழக்கு அவற்றில் ஒன்று.”
இடதுசாரி தீவிரவாதத்தின் எதிர்காலம் - குழப்பத்திற்கான சாத்தியம்
தீவிர இடதுசாரி இயக்கங்களின் எதிர்காலம் குறித்த ஆய்வில் பின்வரும் அம்சங்கள் முக்கியமானவை: 1. வர்க்க முரண்பாடுகள் தீவிரமடையும் நிலையில், ஆயுதப் போராட்டத்தை நோக்கி இந்த இயக்கங்கள் திரும்பக்கூடிய சாத்தியம் உள்ளது. 2. பழங்குடி மக்கள் மற்றும் ஒடுக்கப்பட்ட பிரிவினரிடையே அதிருப்தி அதிகரித்து வருவதால், புதிய போராட்ட வடிவங்கள் உருவாகலாம். 3. பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வுகள் அதிகரிப்பதால், தீவிர இடதுசாரி கருத்துக்கள் மீண்டும் கவர்ச்சிகரமாக மாறக்கூடும். எனினும், முந்தைய காலங்களைப் போல பரந்த அளவில் ஆயுதப் போராட்டம் நடத்துவது சாத்தியமில்லை என்பதும், மக்கள் இயக்கங்களை வளர்த்தெடுப்பதே முக்கியம் என்பதும் பொதுவான கருத்தாக மாறியுள்ளது.