வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டம் - செயல்பாடும் சவால்களும் - உ.நிர்மலா ராணி

பட்டியலினத்தவர்கள் மற்றும் பழங்குடியினரை வன்கொடுமையிலிருந்து பாதுகாக்கும் சட்டம் 1989, வன்கொடுமைகளில் ஈடுபட்டவர்களைத் தண்டிப்பது, பாதிக்கப்பட்டவர்களை பாதுகாப்பது, எதிர்காலத்தில் வன்கொடுமைகள் நிகழாமல் தடுப்பது என்று அனைத்துக் கோணங்களில் இருந்தும் சிந்திக்கப்பட்டு சிறப்பாக உருவாக்கப்பட்ட சட்டமாகவே அமைந்திருக்கிறது.

வன்கொடுமைகளும் தண்டனைகளும்
வன்கொடுமைகளின் வகைகளை சட்டம் பட்டியலிடுகிறது. சட்டத்தில் குறிப்பிடப்படாத வடிவங்களையும் இது கருத்தில் கொள்கிறது. கடுமையான தண்டனைகளை விதிக்கிறது. வழக்கை புலன் விசாரணை செய்யும் அதிகாரியாக துணை காவல் கண்காணிப்பாளர் ஒருவரை, ஒவ்வொரு வன்கொடுமை வழக்கிற்கும் காவல்துறை கண்காணிப்பாளர் எழுத்து மூலமான உத்தரவின் பேரில் நியமிக்க வேண்டும். அந்த அதிகாரி திறமை மிக்கவராக மட்டுமல்லாமல் சமூகத்தில் நிலவும் சாதிய ஏற்றத்தாழ்வுகளைப் புரிந்து, நீதி உணர்வுடன் செயல்படுபவராக இருக்க வேண்டும். புலன் விசாரணையை 60 நாட்களுக்குள் முடித்து குற்றப்பத்திரிக்கை தாக்கல் செய்ய வேண்டும். இவரது கடமைகளை சட்டம் வரையறுத்துள்ளது. சட்டப்படி நடக்கத் தவறிய அதிகாரியை தண்டிக்க வகை செய்யும் பிரிவும் இதில் இருக்கிறது. இந்த சட்டத்தின் கீழ் குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களுக்கு முன்ஜாமீன் (anticipatory bail) கிடையாது. வன்கொடுமையால் பாதிக்கப்பட்ட நபர், தான் விரும்பும் வழக்குரைஞரை நியமிக்கலாம். வழக்கு விசாரணை சிறப்பு நீதிமன்றத்தில் நடைபெறும்.

பாதிக்கப்பட்டவர்களை பாதுகாத்தல்
வன்கொடுமை நடந்த உடனே பாதிக்கப்பட்ட பட்டியலினத்தவர்கள் தான் ஊரை விட்டு ஓடி ஒளியும் நிலை ஏற்படுகிறது. ஆனால் இந்த சட்டப்படி வன்கொடுமை செய்பவர்கள் மற்றும் அவர்களுடைய ஆதரவாளர்களை வெளியேற்றம்(Externment) செய்ய சட்டம் வழி செய்கிறது. நடைமுறையில் பட்டியலினத்தவருக்காக போராடும் அமைப்புகளின் தலைவர்கள்தான் வன்கொடுமை நடந்த இடத்திற்குள் நுழைய விடாமல் வெளியேற்றப்படுவார்கள். இதற்கு மாறாக சமீபத்தில் தென்காசியில் பட்டியலின குழந்தைகளுக்கு தின்பண்டங்களை விற்பனை செய்ய மறுத்த கடைக்காரர் இந்த பிரிவை பயன்படுத்தி அப்பகுதியை விட்டு வெளியேற்றப்பட்டு இருக்கிறார். அதே போல வன்கொடுமை செய்யும் பிரிவினர் அல்லது கிராமத்தினருக்கு கூட்டு அபராதமும் விதிக்க முடியும். வன்கொடுமை செய்பவர்களிடம் இருக்கும் ஆயுதங்களை பறிமுதல் செய்வது மட்டுமல்லாமல், பாதிக்கப்பட்டவர்கள் தங்களை பாதுகாத்துக் கொள்ள ஆயுதம் வைத்துக் கொள்ளவும் அரசு அனுமதி வழங்கலாம். ஆனால், நடைமுறையில் இதை கனவில் கூட நாம் நினைத்துப் பார்க்க முடியாது.

குற்றத்தை நிரூபிக்கும் கடமை
இந்தியாவின் குற்றவியல் நீதி அமைப்பு என்பது குற்றம் சாட்டப்பட்டவர்களுக்கு ஆதரவாகவே உள்ளது. 100 குற்றவாளிகள் தண்டனையிலிருந்து தப்பலாம்; ஆனால், ஒரு நிரபராதி தண்டிக்கப்படக்கூடாது என்ற கருத்தாக்கத்தின் அடிப்படையில் அமைந்தது. குற்றம் சாட்டப்பட்டவர் தன்னைப் பாதுகாக்க துரும்பைக் கூட அசைக்க வேண்டியதில்லை. அரசுத் தரப்பு வழக்கில் ஒரு சிறிய ஓட்டையைக் கண்டுபிடித்தால் கூட போதும், சந்தேகத்தின் பலனைப் பெற்று விடுதலை அடைந்து விடலாம். ஆனால் வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டத்தின் படி குற்றத்தை அரசுத் தரப்பு நிரூபிப்பதற்கு பதிலாக குற்றம் சாட்டப்பட்டவர், தான் குற்றமற்றவர் என்பதை நிரூபிக்க வேண்டும். இது இச்சட்டத்தின் ஒரு தனித்துவமான அம்சம்.

பாதிக்கப்பட்டவர்களின் உரிமைகள்
நமது சட்ட அமைப்பில் பாதிக்கப்பட்டவர்களுக்கு எந்த உரிமையும் வழங்கப்படுவதில்லை. புகார் கொடுத்தவுடன் அவருக்கும் வழக்குக்கும் உள்ள தொடர்பு துண்டிக்கப்பட்டு விடும். தன் வழக்கில் என்ன நடக்கிறது என்பது அவருக்கே தெரியாது. நீதிமன்றத்தில் சாட்சி சொல்வதோடு அவருடைய பங்கு நிறைவு பெறும். தீர்ப்பைக் கூட அவருக்கு தெரிவிக்க வேண்டிய கடமை சட்டத்திற்கு இல்லை. ஆனால் வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டத்தில் இதற்கென்று தனிப் பிரிவு சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. வழக்கின் ஒவ்வொரு நிலையிலும் என்ன நடக்கிறது என்ற தகவல் பாதிக்கப்பட்டவருக்கு தெரிவிக்கப்பட வேண்டும். அவருடைய கருத்தையும் கேட்க வேண்டும். வழக்கிற்கு தேவையான ஆவணத்தையோ சாட்சியையோ சம்மன் செய்வதற்கு நேரடியாக நீதிபதியிடம் அவர் மனு செய்யலாம். குற்றம் சாட்டப்பட்டவரின் மிரட்டல்களில் இருந்து அவரைப் பாதுகாப்பது அரசின் கடமை.

பாதிக்கப்பட்டவருக்கு வழங்க வேண்டிய நிவாரணங்கள்
ஒவ்வொரு வன்கொடுமைக்கும் தண்டனை மட்டுமல்ல, பொருளாதார ரீதியான நிவாரணத்தையும் சட்டம் வழங்குகிறது. இதைத்தவிர மருத்துவ உதவி, சட்ட உதவி, வேலை வாய்ப்புகள் ஆகியவை வழங்கப்பட வேண்டும். இதற்கான ஒரு திட்டத்தை அரசு வகுக்க வேண்டும் என்று சட்டம் கூறுகிறது. இதைத் தவிர வழக்கு புலன் விசாரணையின் போதும் நீதிமன்ற விசாரணையின் போதும் பாதிக்கப்பட்டவர்களும் சாட்சிகளும் வந்து செல்வதற்கு பயணப்படி, தினப்படி, ஊதிய இழப்புக்கான தொகை ஆகியவற்றை அரசு வழங்க வேண்டும். 

வன்கொடுமை தடுப்பு நடவடிக்கைகள்
மாநிலத்தின் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் சர்வே நடத்தி வன்கொடுமை நடப்பதற்கு சாத்தியக்கூறுகள் உள்ள பகுதிகளை பட்டியலிட வேண்டும். அந்தப் பகுதிகளை நேரில் பார்வையிட்டு தடுப்பு நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்ள வேண்டும். சட்டத்தைப் பற்றிய விழிப்புணர்வு பிரச்சாரங்களை அரசு சாரா மற்றும் தன்னார்வத் தொண்டு நிறுவனங்கள் மூலம் அரசு நிதி உதவியுடன் மேற்கொள்ள வேண்டும். இந்த சட்டத்தை செயல்படுத்துவதற்கான சிறப்பு அதிகாரிகள் மற்றும் குழுக்கள் ஒவ்வொரு மட்டத்திலும் அமைக்கப்பட வேண்டும். ஒவ்வொரு வன்கொடுமை சம்பவத்திலும் ஒவ்வொரு கட்டத்திலும் கீழிருந்து மேல் வரை அறிக்கைகள் தயார் செய்யப்பட்டு அரசுக்கு அனுப்பப்பட்டு, பரிசீலனைக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டும். பின்னர் அதற்கு தகுந்த மாற்றங்கள் செய்யப்பட வேண்டும்.

காவல் மற்றும்  நிர்வாகத் துறையில் பட்டியலினத்தவர்
காவல் மற்றும் நிர்வாகத் துறைகளில் நிலவும் சாதியக் கண்ணோட்டம் சட்டத்தை செயல்படுத்துவதற்கு ஒரு தடைக்கல்லாக இருப்பதை கருத்தில் கொண்டு வன்கொடுமை தடுப்புச் சட்டம் ஒரு தொலைநோக்குப் பார்வையோடு பிரிவு 13-ஐ இணைத்துள்ளது. இதன்படி பட்டியலினத்தைச் சார்ந்த அரசு ஊழியர்கள், காவல் மற்றும் நிர்வாகத் துறைகளில் போதுமான அளவில் ஒவ்வொரு மட்டத்திலும் இடம் பெற வேண்டும். ஆனால் இதற்கு நேர் விரோதமாகத்தான் நடைமுறை இருக்கிறது. உதாரணமாக, வன்கொடுமை நடக்க சாத்தியக்கூறுகள் உள்ள ஒரு மாவட்டத்தில் காவல்துறையின் ஐஎஸ் பிரிவில் பலகாலமாக பட்டியல் இனத்தவர் இடம் பெறுவதில்லை. இந்த ஐ எஸ் பிரிவு மாவட்ட காவல்துறை உயரதிகாரிக்கு (பெரும்பாலும் வடமாநிலத்தில் இருந்து வருபவர்களுக்கு) கள நிலவரம் குறித்த தகவல்களைத் தரும் ஒரு முக்கியப் பிரிவு. ஒரு பட்டியலினத்தைச் சேர்ந்தவர் இந்த பிரிவுக்கு நியமிக்கப்பட்ட போது ஒரே வாரத்தில் சுவற்றில் அடித்த பந்தாக திருப்பி அனுப்பப்பட்டார்.

சிறப்பான சட்டம்  செயலிழக்க காரணங்கள்
இந்தச் சட்டம் முறையாக செயல்படுத்தப்படாமல் இருப்பதற்கு பல காரணங்கள் இருக்கின்றன. அரசு, காவல் மற்றும் நீதித்துறையில் நிலவும் சாதிய பாரபட்ச கண்ணோட்டம்; அதிகாரிகளின் உணர்வுப்பூர்வமற்ற அணுகுமுறை; முறையற்ற / தவறான புலன் விசாரணை; திறமையற்ற முறையில் அலட்சியத்துடன் வழக்கு நடத்தும் தன்மை; நீதிமன்ற காலதாமதம்; பாதிக்கப்பட்டவர்களை பாதுகாக்க தவறுதல் என அடுக்கிக் கொண்டே போகலாம். மேலும் ஆளுகின்ற ஆட்சியாளர்கள், தேர்தலில் கிடைக்கும் வாக்குகளுக்காக, சட்டத்தை செயல்படுத்த வேண்டும் என்ற அரசியல் உறுதி (political will) இன்றி இருப்பதும் ஒரு பிரதான காரணம். அரசு எந்திரம் வன்கொடுமை நடப்பதையே மறுப்பது என்பது நடைமுறையாக இருக்கிறது. வன்கொடுமை நடக்கும் போது சட்டத்தை பின்பற்றாமல், ஆர்டிஓ தலைமையில் சமாதானக் குழு அமைத்து பாதிக்கப்பட்டவர்களின் உரிமைக் குரல்களை நெரித்து, மயான அமைதியை நிலைநாட்டுவது தான் பல இடங்களில் நடக்கிறது.

வன்கொடுமையால் பாதிக்கப்பட்ட நபர் புகார் கொடுக்கும் போதே ஆதிக்க சாதியினர் அவர் மீது எதிர்ப்பு புகார் (counter complaint) கொடுப்பதும், காவல் துறை இரண்டு தரப்பினர் மீது வழக்கு போடும் முறையும் நீடிக்கிறது. பாதிக்கப்பட்டவர் தன் மீது போடப்பட்ட வழக்கில் கைதாகும் சூழ்நிலை ஏற்படும்போது வன்கொடுமைக்கான புகாரை வாபஸ் வாங்க வேண்டிய கட்டாயத்திற்கு தள்ளப்படுகிறார். பாதிக்கப்பட்ட மக்களால் இந்தச் சட்டத்தை பிரயோகம் செய்ய முடியாத நிலையில், சட்டம் துஷ்பிரயோகம் செய்யப் படுகிறது என்ற பிரச்சாரம் அடிப்படையற்றது, உள்நோக்கம் கொண்டது.