பி.சுந்தரய்யா தெலுங்கானாவின் தீபம்
வசதியான விவசாயக் குடும்பத்தில் பிறந்தும், ஏழை மக்களின் துயரத்தைக் கண்டு கலங்கிய இதயம் அவருடையது. புச்சலப்பள்ளி சுந்தரராம ரெட்டியாகப் பிறந்து, பி. சுந்தரய்யாவாக மாறி, இந்திய கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் ஒளிவிளக்காக உயர்ந்த கதை இது. தன் கிராமத்தின் தலித் குழந்தைகளுக்கு இலவசக் கல்வி கற்பித்தார். தன் சொந்தப் பணத்தில் மருந்துகள் வாங்கி ஏழைகளுக்கு வழங்கினார். சென்னை லயோலா கல்லூரியில் படிக்கும் போதே சுதந்திரப் போராட்டத்தின் தீச்சுடர் அவர் உள்ளத்தில் பற்றியது. 1932-இல் மகாத்மாவின் உப்புச் சத்தியாகிரகத்தில் கலந்து கொண்டு சிறை சென்றார். தஞ்சாவூர் சிறுவர் சிறை, திருச்சி மற்றும் இராஜமகேந்திரபுரம் சிறைகளில் அடைக்கப்பட்டார். ஆனால் சிறைச் சுவர்கள் அவரது கனவுகளைத் தடுக்க முடியவில்லை. 1933-34 காலத்தில் தோழர் அமீர் ஹைதர்கானின் அறிமுகத்தால் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தில் இணைந்தார். 1934-இல் கட்சியின் மத்தியக் குழு உறுப்பினராகி, தென்னிந்தியா முழுவதும் கட்சியை வளர்த்தெடுக்கும் பெரும் பொறுப்பை ஏற்றார். ‘பீப்பிள்ஸ் பப்ளிசிங் ஹவுஸ்’ என்ற புத்தக நிலையத்தை உருவாக்கி, புரட்சிகர சிந்தனைகளை விதைத்தார். 1939-இல் இரண்டாம் உலகப் போர் வெடித்தபோது, ஆங்கிலேயரின் கைது நடவடிக்கையிலிருந்து தப்பி, தலைமறைவாக வாழ்ந்து கட்சியை வழிநடத்தினார். 1943-இல் ஜப்பானியப் படையெடுப்பின் அச்சுறுத்தலின் போது, நாடு முழுவதும் பயணித்து தோழர்களுக்கு ஆயுதப் பயிற்சி அளித்தார். ஆனால் அவரது வாழ்வின் மிகப் பெரிய போராட்டம் தெலுங்கானாவில் காத்திருந்தது. நிஜாம் மன்னரின் கொடுங்கோல் ஆட்சியில், நிலப்பிரபுக்களின் கொத்தடிமைகளாக வாடிய மக்களுக்காக 1946-இல் ஆயுதப் போராட்டத்தைத் துவக்கினார். ஐந்து ஆண்டுகள் அடர்ந்த காட்டுப் பகுதிகளில் தலைமறைவாக வாழ்ந்து, போராட்டத்தை வழிநடத்தினார். இந்தப் போராட்டத்தின் வெற்றி கண்ணீர் மல்க வைக்கும் மாபெரும் சாதனை! பத்து லட்சம் ஏக்கர் நிலம் நிலப்பிரபுக்களிடமிருந்து பறிக்கப்பட்டு ஏழை விவசாயிகளுக்கு வழங்கப்பட்டது. நில வெளியேற்றம் முற்றிலும் ஒழிக்கப்பட்டது. விவசாயத் தொழிலாளர்களின் கூலி உயர்த்தப்பட்டது. ஆதிவாசிகள், பழங்குடியினர் தங்கள் உழைப்பின் பலனைப் பெற்றனர். முதன்முறையாக அப்பகுதி மக்கள் இரண்டு வேளை உணவு உண்ணும் நிலை ஏற்பட்டது. 1952-இல் மாநிலங்களவை உறுப்பினர், 1955-இல் ஆந்திர சட்டமன்றக் கட்சித் தலைவர் என அரசியல் பொறுப்புகள் ஏற்றார். 1964-இல் மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அமைந்தபோது, அதன் முதல் பொதுச் செயலாளராகி 1977 வரை வழிநடத்தினார். 1968-இல் கட்சிக்குள் எழுந்த இடது அதிதீவிரப் போக்கை எதிர்த்து தத்துவார்த்தப் போராட்டம் நடத்தினார். 1975-76 அவசரநிலை காலத்திலும் தலைமறைவில் இருந்து போராடினார். உடல் நலிவுற்று சென்னை மருத்துவமனையில் அனுமதிக்கப்பட்டு, 1985 மே 19 அன்று இயற்கை எய்தினார். சுந்தரய்யாவின் வாழ்வு என்பது தியாகத்தின் வரலாறு. அவரது உயரிய ஒழுக்கம், கட்சிக்கட்டுப்பாடு, தோழர்கள் மீதான அன்பு, மார்க்சிய-லெனினியக் கொள்கைகளின் மீதான அசைக்க முடியாத நம்பிக்கை, ஒப்பற்ற தீரம் - இவையெல்லாம் இன்றும் நம் கண்களை கலங்க வைக்கிறது. வசதியான வாழ்வை துறந்து, தன் வாழ்நாள் முழுவதும் மக்களுக்காக வாழ்ந்த இந்த மாவீரனின் வரலாறு, இந்திய கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் வரலாற்றில் என்றென்றும் பொன்னெழுத்துக்களால் பொறிக்கப்பட்டிருக்கும்.