ஹிரோஷிமா-நாகசாகி: மனித வரலாற்றின் கருப்பு நாட்கள் - பேரா. டி. திருநாவுக்கரசு

ஹிரோஷிமா-நாகசாகி:  மனித வரலாற்றின் கருப்பு நாட்கள் 

எண்பது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, 1945 ஆகஸ்ட் 6 மற்றும் 9 ஆம் தேதிகளில், ஜப்பானின் ஹிரோஷிமா மற்றும் நாகசாகி நகரங்கள் மீது அமெரிக்கா அணுகுண்டுகளை வீசியது. இந்த கொடூரமான செயல் அப்பாவி மக்களின் உயிர்களை பறித்தது மட்டுமல்லாமல், வரலாற்றில் மனித இனத்தின் மிகப்பெரிய அழிவுகர மான நிகழ்வாகவும் அமைந்தது. இரண்டாம் உலகப் போரின் முடிவைக் குறிக்கும் இந்த துயரமான நிகழ்வு,  பல தலைமுறைகளுக்கு அணுகுண்டின் கொடூரத்தை யும், அணு ஆயுதங்களின் அழிவுகரமான விளைவு களையும் நினைவூட்டுகிறது. 

 அணுகுண்டு தாக்குதல்களும்  பயங்கர விளைவுகளும்  

“லிட்டில் பாய்” எனப்பட்ட முதல் அணுகுண்டு ஹிரோஷிமா நகரத்தில் வீசப்பட்டது. இந்த வெடிப்பில்  உடனடியாக சுமார் 80,000 மக்கள் உயிரிழந்தனர். 15 கிலோ டன் டிஎன்டி (TNT) வெடிமருந்துக்கு சமமான ஆற்றலை வெளியிட்ட இந்த குண்டு, அந்த காலகட்டத்தில் கற்பனை செய்ய முடியாத அளவு அழிவை ஏற்படுத்தியது. நகர மையத்திலிருந்து 1.6 கிலோமீட்டர் தூரத்திற்குள் இருந்த கட்டிடங்களில் 90 சதவீதம் அழிந்தன.  மூன்றே நாட்களில், “ஃபேட் மேன்” எனப்படும் இரண்டாவது அணுகுண்டு நாகசாகி நகரத்தில் வீசப்பட்டது. இதில் சுமார் 40,000 பேர் உடனடியாக உயிரிழந்தனர். இரண்டு தாக்குதல்களும் சேர்ந்து, 1945 டிசம்பர் மாதத்திற்குள் மொத்தம் சுமார் 200,000 மக்கள் உயிரிழப்புக்கு காரணமாயின. நகரங்கள் அழிந்து, எஞ்சியவை அடையாளம் காண  முடியாத நிலையில் காணப்பட்டன. வீடுகள், பள்ளிகள், மருத்துவமனைகள் அனைத்தும் நொடிப்பொழுதில் மண்ணோடு மண்ணாயின.  உயிர்பிழைத்தவர்கள் “ஹிபாகுஷா” என அழைக்கப்பட்டனர். இவர்கள் கதிர்வீச்சு தொடர்பான நோய்களால் சமூகத்தில் ஒதுக்கப்பட்டனர். பயம், பதற்றம் மற்றும் பேரழிவு நினைவுகள் பல தலை முறைகளுக்கு தொடர்ந்தன.

 அணு ஆயுதப் போட்டி மற்றும் தற்போதைய நிலைமை

 ஹிரோஷிமா மற்றும் நாகசாகி அழிவுகளைத் தொடர்ந்து, உலகம் ஒரு புதிய யுகத்திற்குள் நுழைந் தது - அணு ஆயுதப் போட்டியின் காலம். அமெரிக்கா  மற்றும் சோவியத் யூனியன் இடையே ஏற்பட்ட பனிப்போர் காலத்தில், சோவியத் யூனியனை அழிக்கும் நோக்கத்துடன் அமெரிக்காவும், அந்த அபா யத்தில் இருந்து தற்காத்துக் கொள்ள சோவியத்தும் அணு ஆயுதங்களைக் குவித்தன. இந்த போட்டியின் உச்சக்கட்டத்தில் உலகில் சுமார் 70,000 அணு ஆயுதங்கள் இருந்ததாக மதிப்பிடப்படுகிறது.  1949ல் சோவியத் யூனியன், 1952ல் பிரிட்டன், 1960ல் பிரான்ஸ், 1964ல் சீனா, 1998ல் இந்தியா மற்றும்  பாகிஸ்தான், 2006ல் வட கொரியா ஆகிய நாடுகள் அணு சக்தி நாடுகளாக மாறின. இஸ்ரேல் அணு ஆயுதங்களை வைத்திருப்பதாக நம்பப்படுகிறது, ஆனால் அதிகாரப்பூர்வமாக உறுதிப்படுத்தப்பட வில்லை.   “தடுப்பு கோட்பாடு” என்ற கருத்து அணு சக்தி நாடு களால் முன்வைக்கப்படுகிறது. இதன்படி, பரஸ்பர அழிவு உறுதி என்பதால், அதுவே அணு ஆயுதப் பயன்பாட்டைத் தடுக்கிறது என்று கூறப்படுகிறது. ஆனால் இந்தக் கோட்பாடு மனிதாபிமான சட்டங் களுக்கு எதிரானது மட்டுமல்லாமல், தவறான கணக்  கீடுகள் அல்லது தொழில்நுட்ப பிழைகளால் அணு ஆயுதப் பயன்பாடு நிகழும் அபாயத்தை அதிகரிக்கிறது.

 அணு ஆயுதப் பரவல்  தடுப்பு முயற்சிகள்

 1970ல் நடைமுறைக்கு வந்த அணு ஆயுதப் பரவல் தடுப்பு உடன்படிக்கை (NPT) அணு ஆயுதங்களின் பரவலைத் தடுப்பதை நோக்கமாகக் கொண்டது. 191 நாடுகள் இதில் கையெழுத்திட்டுள்ளன. ஆனால்  இஸ்ரேல், இந்தியா, பாகிஸ்தான், வட கொரியா போன்ற நாடுகள் இதில் இணையவில்லை. உடன் படிக்கையின் ஆறாவது சரத்தின்படி, அணு சக்தி நாடுகள் தங்கள் அணு ஆயுதங்களைக் குறைக்க வேண்டும் என்ற கடமையை நிறைவேற்றவில்லை.  2017ல் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு, 2021ல் நடை முறைக்கு வந்த அணு ஆயுதத் தடை உடன்படிக்கை (TPNW) அணு ஆயுதங்களை முழுமையாகத் தடைசெய்வதை நோக்கமாகக் கொண்டது. இது அணு ஆயுதங்களை உருவாக்குதல், சோதித்தல், உற்பத்தி செய்தல், வைத்திருத்தல், பயன்படுத்துதல் அல்லது பயன்படுத்துவதாக அச்சுறுத்துதல் ஆகியவற்றைத் தடைசெய்கிறது. ஆனால் அணு சக்தி  நாடுகள் இதில் கையெழுத்திடவில்லை.  சமீப ஆண்டுகளில், முக்கிய அணு சக்தி நாடுகள்,  குறிப்பாக அமெரிக்கா, பல ஆயுதக் கட்டுப்பாட்டு உடன்படிக்கைகளிலிருந்து விலகியுள்ளன. இது அணு ஆயுதப் போட்டியை மீண்டும் தூண்டும் அபாயத்தை ஏற்படுத்துகிறது.  

அணு ஆயுத ஒழிப்பின் அவசியம்

 அணு ஆயுதங்கள் மனித பாதுகாப்பை உறுதிப் படுத்துவதில்லை, மாறாக அதை அச்சுறுத்துகின்றன. ஒரு சிறிய அளவிலான அணு மோதல் கூட “அணு குளிர்காலத்தை” ஏற்படுத்தி, உலகளாவிய உணவு உற்பத்தியைக் குறைத்து, கோடிக்கணக்கான மக்கள் பட்டினியால் பாதிக்கக்கூடும். மேலும், அணு ஆயுத உருவாக்கம் மற்றும் பராமரிப்புக்குச் செலவிடப்படும் பல லட்சம் கோடி டாலர்கள் வறுமை ஒழிப்பு, ஆரோக்கியம், கல்வி, பருவநிலை மாற்றம் போன்ற முக்கிய உலகளாவிய பிரச்சனை களுக்குப் பயன்படுத்தப்படலாம்.

 அமைதியான எதிர்காலத்திற்கான அழைப்பு

 ஹிரோஷிமா மற்றும் நாகசாகி அழிவுகளின் 80வது ஆண்டை நாம் நினைவுகூரும் இந்த வேளையில்,  அணு ஆயுதங்களின் பயன்பாடு மீண்டும் ஒரு போதும் நிகழக்கூடாது என்ற உறுதிப்பாட்டை மீண்டும் வலியுறுத்த வேண்டியது அவசியமாகிறது. நீண்ட காலத்திற்கு அணு ஆயுதங்கள் பயன்படுத்தப்படாமல் இருந்திருப்பது, அவை மீண்டும் பயன்படுத்தப் படாது என்பதற்கு உத்தரவாதம் அல்ல.   அணு ஆயுதங்களின் பயங்கர விளைவுகள் குறித்த கல்வியை அனைத்து மட்டங்களிலும் வழங்குவது அவசியம். அணு ஆயுத ஒழிப்புக்கான உலகளாவிய மக்கள் இயக்கங்களை மீண்டும் கட்டியெழுப்ப வேண்டும். விஞ்ஞானிகள் அணு ஆயுதங்களின் மனிதாபிமான மற்றும் சுற்றுச்சூழல் விளைவுகள் குறித்த ஆராய்ச்சிகளை மேற்கொண்டு, அவற்றின் முடிவுகளைப் பரப்ப வேண்டும். அரசுகள் தங்கள் பாதுகாப்புக் கொள்கைகளை மறுபரிசீலனை செய்து, அணு ஆயுதங்களைச் சார்ந்திருப்பதைக் குறைக்க வேண்டும்.  ஹிரோஷிமா மற்றும் நாகசாகி அணுகுண்டு தாக்கு தல்களின் கொடூரமான பாடங்களை நாம் ஒரு போதும் மறக்கக்கூடாது. இந்த வரலாற்று நிகழ்வுகள் நமக்கு நினைவூட்டுவது என்னவென்றால், அணு ஆயுதங்கள் என்பவை வெறும் இராணுவக் கருவி கள் அல்ல, அவை மனித இனத்தின் இருப்பையே அச்சுறுத்தும் அழிவுக்கான கருவிகள். எனவே, அணு ஆயுதங்களற்ற உலகத்தை உருவாக்குவதற்கான முயற்சிகளில் நாம் அனைவரும் ஒன்றிணைய வேண்டும்.  அன்பும் அறிவும் இணையும் வழியில் நாம் பயணிக்க வேண்டும். வெறுப்பும் வன்முறையும் வழி காட்டிய வரலாறுகளை மாற்ற, அமைதி, மனித நேயம், சமூகநீதியை உயர்த்திப் பிடித்து நம் எதிர் காலத்தை பாதுகாப்போம். வரும் தலைமுறை யினருக்கு ஒரு பாதுகாப்பான, அமைதியான உலகை விட்டுச் செல்வது நமது கடமையாகும்.