அமைதியான சிலைகள்-அதிரும் வரலாறு!
ஒரு சோசலிச கனவின் தேடல்
ஹவான சாலைகளில் நடந்தே சென்று மக்களின் வாழ்நிலை, வரலாறு, பொருளாதரம், அரசியல் ஆகியவற்றை அறிய வேண்டும் என்ற ஆவா.. நானும் தோழர் துளசி தாசும்.. அப்படியே நடக்கத் துவங்கினோம். ஹவானாவின் சாலைகளில் நடக்கும் ஒவ்வொரு அடியும் வரலாற்றின் பக்கங்களை எங்கள் முன் புரட்டிப்போட்டது. நகரத்தின் முக்கிய இடங்களில் நினைவுச்சின்னங்களே நம்மை வரவேற்றன.ஒவ்வொரு சிலையும் ஒரு யுகத்தின் சாட்சியாக, ஒவ்வொரு நினைவுத்தூணும் மக்களின் போராட்டத்தின் பதிவாக எழுந்து நின்றன. அந்த கல் சிலைகள் வெறும் கலைப்படைப்புகள் அல்ல - அவை கியூப மக்களின் அரசியல், சமூகம், பொருளாதாரம் என்ற முப்பரிமாண பயணத்தின் கதைகளை கூறின. அந்தோனியோ மசேயோவின் குதிரையின் மீது உயர்ந்த கனவு மலேகோனின் கரையோரத்தில், ஹெர்மானோஸ் அமெய்ஜேராஸ் மருத்துவமனையின் முன்பு, 1916 இல் இத்தாலிய சிற்பி டொமெனிகோ போனியால் வடி வமைக்கப்பட்ட அந்தோனியோ மசேயோவின் வெண்கலச் சிலை ஒரு மகத்தான குதிரையின் மீது அமர்ந்து நகரத்தைக் காவல் காக்கிறது. கியூப விடுதலையின் இரண்டாவது தளபதியாக அவர் இருந்தார். அவரது தோளின் வலிமையைக் குறிப்பிட்டு அவரது போராளிகள் அவரை “ வெண்கல டைட்டன் “ என்று அழைத்தனர். அது அவரது அசாதாரண உடல் வலிமை மற்றும் குண்டு அல்லது வாள் காயங்க ளுக்கு எதிரான எதிர்ப்பு சக்தியின் காரணமாகவும். ஸ்பானிஷ் பேரரசுக்கு எதிரான யுத்தம் மசேயோ ஏராளமான போர்களில் ஈடுபட்டு 25க்கும் மேற்பட்ட போர்க் காயங்களிலிருந்து மீண்டிருக்கிறார். அவர் வெறும் ஒரு சிப்பாய் அல்ல - அவர் ஒரு கனவுக்காரன், இனச்சமத்துவத்தின் வழிகாட்டி. “வெள்ளையரோ கருப்பினரோ அல்ல, வெறும் கியூபர்கள் மட்டுமே” என்ற அவரது பிரசித்த வாக்கு இன்றும் கியூபாவின் அரசியல் நினைவாற்றலில் எதி ரொலிக்கிறது. அந்த வார்த்தைகள் வெறும் அரசியல் பேச்சு அல்ல - அவை ஒரு புரட்சிகர தத்துவமாகும். 1896 - வீரத்தின் கடைசி அத்தியாயம் 1896 டிசம்பர் 6 ஆம் தேதி, ஹவானாவுக்கு அருகி லுள்ள புன்டா பிராவாவில் போரில் மசேயோ கொல்லப்பட்டார். அவரது மரணம் ஸ்பானிஷ் படை களுக்கு ஒரு பெரிய வெற்றியாகத் தோன்றியது, ஆனால் அது கியூப விடுதலைக்கான அவரது கனவின் விதையை மண்ணில் புதைத்தது. மசேயோவின் சிலை வெறும் ஒரு மனிதனின் நினைவு அல்ல - அது ஒரு தத்துவத்தின் குறியீடு. “இனச்சார்பற்ற புரட்சி” என்ற அவரது கனவு இன்றும் கியூபாவின் அரசியல் கட்டமைப்பின் அடிப்படையாக இருக்கிறது. அவரது குதிரை கிழக்கு நோக்கி முகம் திருப்பி யுள்ளது - சூரியன் உதிக்கும் திசையில், நம்பிக்கை யின் திசையில். ஹோசே மாக்சீமோ கோம்ஸ்.... இந்த மாவீரன், குதிரை மீதமர்ந்து, வானுயர நிமிர்ந்து நிற்கும் கியூபாவின் கம்பீரச் சின்னம்! இவன் வெறும் சிலை மட்டுமல்ல; இவன் Máximo Gómez – கியூபா வின் விடுதலைப் போரின் உயிர் மூச்சு, அதன் வீர வரலாற்றின் ஒவ்வொரு அத்தியாயத்திலும் குருதி சிந்திய தியாகத் தீபம். இந்த வெண்கலச் சிலை, வெறும் உறைந்த வடிவம் அல்ல; இவன் கண்கள் எதிர்காலத்தை நோக்கு கின்றன. குதிரையின் காலடிச் சத்தம் இன்றும் ஹவானா தெருக்களில் ஒலிப்பதைப் போல, இவன் போராட்டக் கனல் ஒவ்வொரு கியூபரின் நெஞ்சிலும் கனன்று கொண்டிருக்கிறது. அவன் ஒரு டொமினிகன் மண்ணின் மைந்தன் என்றா லும், கியூபாவின் அடிமைத்தளைகளை அறுக்க, தன் வாழ்வையே அர்ப்பணித்தவன். ஸ்பானிய ஏகாதி பத்தியத்தின் இரும்புப் பிடிக்குள் சிக்கியிருந்த கியூபா வை விடுவிக்க, தன் வாளை ஏந்தினான்; தன் அறிவால் வியூகம் வகுத்தான். பத்து ஆண்டுப் போரின் அனல் தழும்புகளிலும், சுதந்திரப் போரின் குருதிப் பெருக்கி லும், இவன் பெயர் ஓங்கி ஒலித்தது. “அடிமைத் தனத்தை விட மரணமே மேல்!” என்ற இவன் முழக்கம், கோழை நெஞ்சங்களிலும் வீரத்தை விதைத்தது. அந்த சிலையை பார்க்கும் போது... மலேகோன் கடலின் நீல அலைகள் என் காலடியில் மோதிச் செல்லும் போதும், மொர்ரோ கோட்டையின் பழம்பெரும் சுவர்கள் என் வீரத்தை இன்றும் பறை சாற்றும் போதும், நான் உணர்கிறேன் - என் தியாகம் வீண் போகவில்லை. என் குருதியில் நனைந்த கியூப மண் இன்று சுதந்திரக் காற்றைச் சுவாசிக்கிறது. நான் வெறும் வரலாற்றின் பாடம் அல்ல; நான் ஒவ்வொரு கியூபரின் இதயத்திலும் வாழும் நம்பிக்கை, வீரம், மற்றும் தியாகத்தின் அழியாச் சுடர்! நான் நிற்கும் இந்தக் கல், வெறும் கற்கூட்டம் அல்ல; அது கியூபா வின் சுதந்திரப் போராட்டத்தின் அசைக்க முடியாத அஸ்திவாரம் என்று பேசுவது போல் தோன்றியது. யுஎஸ்எஸ் மெயின் நினைவுச்சின்னம் 1925-ல் கட்டப்பட்ட யுஎஸ்எஸ் (USS) மெயின் நினைவுச்சின்னம், ஹவானா வளைகுடாவில் 1898 பிப்ரவரி 15-ம் தேதி வெடித்த அமெரிக்க போர்க்கப்ப லில் உயிரிழந்த 266 மாலுமிகளின் நினைவாக மலே கோனின் வெடாடோ பகுதியில் அமைக்கப்பட்டது. ஆனால் இந்த நினைவுச்சின்னத்தின் கதை வெறும் சோகம் மட்டும் அல்ல - அது ஏகாதிபத்திய முகமூடி யின் கதையாகும். புரட்சிக்கு முன்னும் பின்னும் ஆரம்பத்தில், இந்த நினைவுச்சின்னத்தின் மேல் இரண்டு 40 அடி உயரமுள்ள அயோனிக் தூண்கள் (“தூணின் மேல் பகுதியில் சங்கு போல சுழன்று காணப்படும் அழகிய வடிவம் உடைய தூண்கள். இது பண்டைய கிரேக்கர்களின் கட்டிடக்கலைக்கு சொந்த மான ஒன்று.”) இருந்தன. அவற்றின் மேல் இறக்கை கள் விரித்த வெண்கலக் கழுகு அமர்ந்திருந்தது. அமெ ரிக்க ஜனாதிபதி வில்லியம் மெக்கின்லி, லியோனார்டு வுட், தியோடர் ரூஸ்வெல்டு, ஆண்ட்ரூ சம்மர்ஸ் ரோவான் ஆகியோரின் மார்பளவுச் சிலைகளும் இருந்தன. ஆனால் 1961 ஜனவரி 18 ஆம் தேதி, புரட்சிக்குப் பிறகு, கழுகும் அமெரிக்கர்களின் மார்பளவுச் சிலை களும் அகற்றப்பட்டன. ஏனெனில் அவை “ஏகாதி பத்தியத்தின் சின்னம்” என்று கருதப்பட்டன. கசப்பான உண்மையின் வெளிப்பாடு புரட்சிக்குப் பிறகு, “மெயினின் பலிகளுக்கு, கியூபத் தீவைக் கைப்பற்றும் ஆவலில் “ஏகாதிபத்தியப் பேரா சையால் பலி கொடுக்கப்பட்டவர்களுக்கு” என்ற புதிய கல்வெட்டு சேர்க்கப்பட்டது.”ரிமெம்பர் தி மெயின்” என்றால் ஏகாதிபத்தியத்தின் கபடத்தை நினைவில் கொள்ள வேண்டும் என்பதாகும். இந்த மாற்றம் வெறும் அரசியல் நடவடிக்கை அல்ல - அது வரலாற்றை மீண்டும் எழுதும் கலையாகும். அதே கற்கள், அதே இடம், ஆனால் முற்றிலும் வேறுபட்ட கதை. சீன கியூபனின் துரோகம் இல்லா வீரம் ஹவானாவின் சைனாடவுனில் அமைந்துள்ள சீனத் தொழிலாளர்களின் நினைவுத்தூணில் உள்ள கல்வெட்டு கியூப வரலாற்றின் மிக பெருமைக்குரிய வரிகளில் ஒன்றாகும்: “ஒரு சீன கியூபனும் தப்பியோட வில்லை, துரோகம் செய்யவில்லை.” என்பதாகும். 19 ஆம் நூற்றாண்டில் கியூபாவுக்கு வந்த சீனத் தொழிலாளர்கள் ஆரம்பத்தில் “கூலி” முறையில் ஒப்பந்த அடிமைகளாக வந்தனர். ஆனால் அவர்கள் வெறும் தொழிலாளர்களாக மட்டும் இருக்கவில்லை - அவர்கள் சுதந்திரப் போராளிகளாக மாறினார்கள். கியூபாவின் விடுதலைப் போரில் ஆயிரக்கணக் கான சீனர்கள் பங்கேற்றனர். அவர்கள் தங்கள் உயிரை யும் உடலையும் ஒரு புதிய தாயகத்தின் சுதந்தி ரத்திற்காக அர்ப்பணித்தனர். நம்பிக்கையின் அடையாளம் இந்த நினைவுத்தூணின் சிறப்பு அதன் எளிமை யில் உள்ளது. அது பிரமாண்டமான சிலை அல்ல, ஆனால் அதன் செய்தி பிரமாண்டமானது - வெவ்வேறு நிறங்களிலும் இனங்களிலும் வந்தவர்கள் ஒரே கன வுக்காக போராட முடியும் என்பதன் சாட்சி. “துரோகம் இல்லாத அன்பு” என்பது வெறும் வார்த்தைகள் அல்ல - அது கியூபாவின் பன்முக கலாச்சாரத்தின் அடிப்படையாகும். கியூப மக்கள் தங்கள் நினைவுச்சின்னங்களை வெறும் கலைப்படைப்புகளாகப் பார்ப்பதில்லை. அவர்கள் அவற்றை அரசியல் கருவிகளாகப் பார்க்கி றார்கள். இந்த நினைவுச்சின்னங்கள் எதிர்காலச் சந்ததியின ருக்கு ஒரு தெளிவான செய்தியை அனுப்புகின்றன: நீங்கள் உங்கள் வரலாற்றின் எஜமானர்கள், அடிமை கள் அல்ல. கம்பீரத்தின் அடையாளம்..! ஹவானாவின் மலேகோன் கரையோரத்தில், கடல் காற்றின் வழியாக நிமிர்ந்து நிற்கிறது ஒரு வெண்கல சிலை –ஜோஸ் மார்ட்டியின் நினைவுச்சின்னம். குழந்தை யை ஏந்தியபடி, அமெரிக்க தூதரக கட்டடத்தை நோக்கி சுட்டிக்காட்டும் இந்த சிலை, வரலாற்றின் பல அடுக்கு களை தன்னகத்தே கொண்டிருக்கிறது. ஒரு கனவின் நிசப்த சாட்சியாக! என் காலடியில் சிதிலமடைந்த இந்த உலகம் இருந்தாலும், என் கண்கள் நோக்குவதோ ஓர் ஒளிமயமான எதிர் காலத்தை. என் கரங்களில் தவழும் இந்தச் சிறு குழந்தை, வெறும் சதையும் எலும்புமல்ல; அது கியூபாவின் எதிர்கால நம்பிக்கை, விடுதலையின் வித்து. நான், ஜோஸ் மார்ட்டி - ஸ்பானிய அடிமைத்தளை யிலிருந்து என் தாய்த்தேசத்தை விடுவிக்க என் வாழ்வையே அர்ப்பணித்தவன். என் எழுத்துகள் வாளா யின; என் சொற்கள் நெருப்பாய்ப் பரவின; ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் உள்ளங்களில் சுதந்திரத் தீயைப் பற்ற வைத்தேன். ஒரு கவிஞனாய், ஒரு தத்துவஞானியாய், ஒரு போர்வீரனாய், நான் கண்ட கனவு, ஒரு சுதந்திர கியூபா. இன்று, என் சிலை ஹவானாவின் இதயத்தில் நிற்கிறது. என் ஒரு கை எதிர்காலத்தைச் சுட்டுகிறது. அங்கே, அந்த வானுயர்ந்தக் கட்டடங்களுக்கிடையில், காலனித்துவத்தின் மிச்சங்கள் இன்றும் கூட இருக்கக் கூடும். ஆனால், என் பார்வை அவற்றைக் கடந்து செல்கிறது. ஏனென்றால், என் இதயம் அறிந்த உண்மை ஒன்று உண்டு – விடுதலை என்பது ஒரு தேசத்தின் எல்லைகளைக் கடந்து, ஒவ்வொரு மனித னின் உள்ளத்திலும் மலர வேண்டும். என் தோளில் சுமக்கும் இந்தக் குழந்தை, அந்தப் புதிய காலத்தின் நம்பிக்கை; என் தியாகங்கள் ஒருபோதும் வீண் போகாது என்பதற்கான சாட்சியம். நான் ஒரு சிற்பத் தால் உறைந்த கல் வடிவம் மட்டுமல்ல, நான் கியூபா வின் சுதந்திர வேட்கையின் அழியா அடையாளம்! என் குரல் இன்றும் ஹவானா காற்றின் அலைகளில் ஒலித்துக்கொண்டிருக்கிறது – “சுதந்திரம்! நீதி! சமத்துவம்!” என்று சொல்லிக் கொண்டிருப்பது போல் இருந்தது. வைத்த கண் மாறாமல், ஜோஸ் மார்ட்டி சிலையும், அந்த திசையும் மாறி மாறி பார்த்த போது ஒன்று மட்டும் புரிந்தது. கியூபா சோசலிசத்தை தாங்கிப் பிடிக்க ஒவ்வொரு வினாடியும் போராடிக் கொண்டிருக்கும் போது கூட , அதே பூமியில் அமெ ரிக்க தூதரக கட்டடம் பளபளவென உரிய பாது காப்போடு நிற்பதையும் உறுதி செய்வதாய் கியூபா வின் சோசலிசம் இருந்தது. உலகளாவிய செய்தி இந்த சிலை கியூபாவுக்கு மட்டும் சொந்தமான செய்தியை அளிப்பதில்லை. அது உலகளாவிய செய்தி யைத் தருகிறது: “ஒவ்வொரு சாதாரண மனிதனும் வரலாற்றை மாற்றும் சக்தி கொண்டவன்.” 1959 முதல் இன்று வரை இந்த சிலையின் செய்தி மாறவில்லை. அது காலத்தைக் கடந்த உண்மையை வெளிப்படுத்துகிறது: “மக்களின் சக்தியே மாற்றத்தின் மூலம். “நானும் தோழர் துளசிதாசும் ஹவானாவின் சாலைகளில் நடந்து முடித்தபோது, நாங்கள் உணர்ந்தது ஒன்றுதான் - வரலாறு என்பது புத்தகங்களில் மட்டும் உள்ளது அல்ல, அது வீதி களில் நடமாடுகிறது. ஒவ்வொரு சிலையும் ஒரு கேள்வியை எழுப்பு கிறது, ஒவ்வொரு நினைவுத்தூணும் ஒரு சவாலை உணர்த்துகிறது. அந்தோனியோ மசேயோவின் குதிரை நம்மிடம் கேட்கிறது: “நீங்கள் எதற்காக போராடுவீர்கள்?” யுஎஸ்எஸ் மெயின் நினைவுச்சின்னம் கேட்கிறது: “யாருடைய வரலாற்றை நம்புவீர்கள்?” சீனத் தொழிலாளர்களின் நினைவுத்தூண் கேட்கிறது: “உங்கள் விசுவாசம் எதற்கு?” இந்த கேள்விகள் வெறும் கியூபாவுக்கு மட்டும் சொந்தமானவை அல்ல - அவை உலகளாவிய கேள்விகள். ஒவ்வொரு நாட்டின் நினைவுச்சின்னங்க ளும் இதே கேள்விகளை எழுப்புகின்றன. கியூபாவின் பதில்கள் நமக்கு ஒரு பாடத்தைக் கற்பிக்கின்றன: வரலாற்றை மக்கள் எழுதுவார்கள், ஆட்சியாளர்கள் அல்ல. நினைவுச்சின்னங்கள் மக்களின் கனவுகளைப் பிரதிபலிக்க வேண்டும், ஆட்சியாளர்களின் ஆணவத்தை அல்ல. ஹவானாவின் சாலைகளில் நடந்த அந்த பயணம் நமக்குக் காட்டியது - கல்லும் உலோகமும் வெறும் பொருட்கள் அல்ல, அவை மனித கனவுகளின் வாக னங்கள். அந்த கனவுகள் மாறும்போது, அந்த சிலை களின் அர்த்தமும் மாறுகிறது. இதுதான் ஹவானாவின் மிக பெரிய பாடம் - வர லாறு என்பது கடந்த காலத்தைப் பற்றியது அல்ல, அது எதிர்காலத்தைப் பற்றியது. மலேகோனின் கடற்கரையில் நின்று, அந்தோ னியோ மசேயோவின் சிலையை நோக்கிப் பார்க்கும் ஒவ்வொரு கியூபரும் ஒரு கேள்வியை எதிர் கொள்கிறார்: “நான் எந்த வகையான எதிர்காலத்தை வடிவமைக்கப் போகிறேன்?” அந்த கேள்விக்கான பதில்தான் அடுத்த சிலையின் கதையாக மாறும். பயணம் தொடரும்...