இந்தியா குறித்த காரல் மார்க்ஸின் ஆவணங்களும் பார்வைகளும்..!
காரல் மார்க்ஸ் இந்தியா குறித்து எழுதிய கட்டுரைகள் நீண்ட நாட்கள் வெளி உலகிற்குத் தெரியாமல் இருந்தன. அவர் 1853ஆம் ஆண்டிலிருந்தே அமெரிக்காவின் “நியூயார்க் டெய்லி டிரிபியூன்” பத்திரிகைக்கு இந்தியா குறித்துப் பல கட்டுரைகள் எழுதி யிருந்தாலும், சோவியத் புரட்சிக்குப் பிறகே அவை கண்டுபிடிக்கப்பட்டு வெளியிடப்பட்டன. இந்தியாவில், 1937இல் மாபெரும் எழுத்தாளர் முல்க் ராஜ் ஆனந்த் மற்றும் 1943இல் மகத்தான மார்க்சிய அறிஞர் ரஜனி பால்மி தத் ஆகியோரால் இந்தக் கட்டுரைகள் வெளியாகின. 1857 கிளர்ச்சி எனப்பட்ட முதல் இந்திய விடுதலைப் போர் பற்றிய மார்க்ஸின் அற்புதமான கட்டுரை களை, சோவியத் யூனியனில் உள்ள மார்க்ஸ்-ஏங்கெல்ஸ்-லெனின் ஆய்வகம் 1953ஆம் ஆண்டு வெளி யிட்டது. 2006இல் தூளிகா வெளியீடு, பேராசிரியர்கள் இர்பான் ஹபீப், இக்பால் உசேன், பிரபாத் பட்நாயக் ஆகியோரின் கருத்துரைகளுடன் இந்தக் கட்டுரைகளைத் தொகுத்து வெளியிட்டது. மிகச் சமீபத்தில்தான் இந்திய வரலாறு குறித்து மார்க்ஸ் எடுத்த குறிப்புகள் வெளியிடப்பட்டன.
இந்தப் படைப்புகளை ஆய்வு செய்தால், இந்தியா குறித்து தெளிவான கருத்து மார்க்ஸிடம் இருந்தது என்ப தும், புதிய தகவல்கள் கிடைத்த போது தனது கருத்துகளை மாற்றவோ அல்லது செழுமைப்படுத்திக் கொள்ளவோ அவர் தயங்கவில்லை என்பதும் தெளிவாகிறது. மார்க்ஸின் கருத்துகள் எனில், அது ஏங்கெல்ஸின் கருத்தையும் சேர்ந்தது என்பதை நினைவில் கொள்ள வேண்டும். சாதிமுறையும் சமூக அமைப்பும் இந்தியாவின் சமூக உற்பத்தி முறையின் பரிணாமம் மேற்கத்திய நாடுகளிலிருந்து மாறுபட்டு தனித்து வம் வாய்ந்தது என மார்க்ஸ் குறிப்பிடு கிறார். இந்தியாவில் நிலவிய உற்பத்தி முறையின் மூன்று முக்கியத் தூண்கள்: l கிராம சுயராஜ்யம் l சாதிய அமைப்பு l மன்னராட்சியால் உபரி மதிப்பு அபகரிப்பு சாதியம் ஒரு சாபக்கேடாக உள்ளது; அது மாற்றவே இயலாத வேலைப் பிரிவினையை உருவாக்கு கிறது; ஒருவர் தனது சாதியிலிருந்து விடுதலை பெறாத வண்ணம் அழுத்த மாக உள்ளது என மார்க்ஸ் குறிப்பிடு கிறார்.
இந்தியாவில் மனிதனைவிட பசுவுக்கு அதிக மரியாதை உள்ளது; இயற்கையைத் தன் ஆளுமையின் கீழ் கொண்டுவர வல்லமை படைத்த மனிதன் விலங்குகளைக் கும்பிடு கிறான் என்று விமர்சிக்கும் மார்க்ஸ், பல இடங்களில் மனுஸ்மிருதியைச் சுட்டிக்காட்டுகிறார். கிழக்கத்திய தேசங்களின் வரலாறு ஏன் மதங்களின் வரலாறாகக் காட்சி அளிக்கிறது எனும் கேள்வியையும் அவர் எழுப்பினார். பிரிட்டிஷ் ஆதிக்கத்தின் அழிவும் வலியும் பல படையெடுப்பாளர்கள் இந்தியா மீது படை எடுத்தாலும், அவர்கள் இந்திய நாகரிகத்தை அழிக்க இயல வில்லை; மாறாக அவர்கள்தான் இந்தியமயமாக்கப்பட்டனர். இந்தியாவை வென்றவர்களில் பிரிட்டி ஷார்தான் இந்திய நாகரிகத்தையும், உள்ளூர் சமூகங்களையும் அழித்த னர். உள்ளூர் தொழில்களை நசுக்கி னர். இந்திய நாகரிகத்தில் உயர்வாகக் கருதப்பட்ட அனைத்தும் சுக்கு நூறாக உடைக்கப்பட்டது. இந்த அழிவைத் தவிர வேறு எதையும் பிரிட்டிஷ் ஆட்சி இந்தியாவிற்குத் தரவில்லை என்கிறார் மார்க்ஸ்.
15 கோடி மக்கள் கொண்ட சாம்ராஜ்யத்தின் தலைவிதியை, கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் பங்குகளை வைத்திருக்கும் வெறும் 3000 பேர் நிர்ணயிப்பதாக வேதனையுடன் குறிப்பிடும் மார்க்ஸ், பழையதை இழந்து அதன் இடத்தில் புதியதாக ஒன்றும் இல்லாமல் உள்ள ஒரு வினோதமான வேதனையை பிரிட்டிஷ் ஆதிக்கம் இந்தியா மீது சுமத்தியது என்று சொல்கிறார். புதிய வர்க்கங்களின் தோற்றம் பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியம் தனது சுயநலனுக்காக 1840களுக்குப் பிறகு இரயில்வே மற்றும் தகவல் தொடர்பை உருவாக்கியது. இதன் மூலம் இந்தியாவில் முதல் முறையாக ஒரு நவீன வர்க்கமான முதலாளித் துவம் உருவாவதற்கும், அதனுடன் தவிர்க்க இயலாத தொழிலாளி வர்க்கம் உருவாவதற்கும் பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியம் அடித்தளம் அமைத்தது. இங்கிலாந்து முதலாளித்துவம் இந்திய மக்களைச் சமூகத் துயரங்களி லிருந்து விடுதலை செய்யாது; ஆனால் அது அந்த விடுதலைக்கான புறச்சூழல்களைத் தனது சுயநல னுக்காக உருவாக்கும். மக்களை இரத்தம் சிந்த வைக்காமல், துன்பங்களில் தள்ளாமல், வாழ்வாதாரத்தைத் தாழ்த்தாமல் என்றைக்காவது முன்னேற்றத்தை முதலாளித்துவம் உருவாக்கி யுள்ளதா? எனும் கேள்வியை மார்க்ஸ் முன்வைக்கிறார்.
இங்கிலாந்து முதலாளித்துவம் உருவாக்கும் இந்தப் பலன்களை இந்திய மக்கள் முழுமையாகப் பெற இரண்டு விஷயங்களில் ஒன்று நடக்க வேண்டும் என்கிறார் மார்க்ஸ்: l பிரிட்டனில் முதலாளித்துவ ஆட்சி தூக்கி எறியப்பட்டுத் தொழிலாளி வர்க்க ஆட்சி அமைய வேண்டும்; அல்லது l இந்தியர்கள் தமது வலிமையைப் பெருக்கிப் பிரிட்டிஷ் அடிமை ஆட்சி யை முழுமையாகத் தூக்கி எறிய வேண்டும். மார்க்ஸ் சொன்ன இரண்டாவது நிகழ்வுதான் நடந்தது – இந்திய விடுதலை! 1857 கிளர்ச்சியும் மார்க்ஸின் ஆதரவும் 1857 கிளர்ச்சி வெடித்தவுடன், மார்க்ஸ் முழுமையாகக் கிளர்ச்சி யாளர்களுக்கு ஆதரவான நிலை எடுத்தார். இது சிப்பாய்கள் கலகம் அல்ல; தேசியக் கிளர்ச்சி என முதலில் கூறியது மார்க்ஸ்தான்! இந்துக்கள், முஸ்லிம்கள், சீக்கியர்கள் மற்றும் உழைப்பாளி வர்க்கமான விவசாயிகள் இந்தக் கிளர்ச்சியில் பங்கேற்றுள்ளனர் என்பதை முதலில் உலகுக்கு வெளிப்படுத்தினார். அதே சமயத்தில், மையப்படுத்தப்பட்ட ராணுவத் தலைமையும், நவீன ஆயுதங்களும் இல்லாததால், இந்தக் கிளர்ச்சி இறுதி வெற்றி பெறாது எனும் தமது மதிப்பீட்டை மார்க்ஸ் மற்றும் ஏங்கெல்ஸ் இருவரும் வேதனையுடன் வெளிப் படுத்தினர். பிரிட்டிஷ் ஆட்சியின் கொள்ளை இந்தியாவில் பிரிட்டன் நடத்திய கொள்ளை உலக வரலாற்றில் ஈடு இணையற்றது என்கிறார் மார்க்ஸ். இந்தக் கொள்ளை இரண்டு வழிகளில் நடந்தது: l நேரடிக் கொள்ளை (1800 வரை): நில வரி, உப்பு வரி, அபின் உற்பத்தி மூலம்.
l சந்தை மற்றும் தொழில்கள் அழிப்பு: இந்தியாவின் சந்தையை பிரிட்டன் பொருட்கள் கொண்டு திணித்ததும், இந்திய சிறு தொழில்களை அழித்ததும். வரிகள் மற்றும் அபின் மூலம் 1851-52ஆம் ஆண்டு மட்டும் 19.8 மில்லியன் பவுண்ட்கள் (இன்றைய மதிப்பு ₹17 இலட்சம் கோடி) இங்கிலாந்துக்குச் சென்றது. இது 1880இல் ஆண்டுக்கு 30 மில்லியன் பவுண்டுகளாக (₹25 இலட்சம் கோடி) உயர்ந்தது. கொள்ளை மூலம் கிடைத்த வருவாயில் வெறும் 0.86% மட்டுமே பொதுப்பணிகளுக்குச் செலவிடப்பட்டது. சென்னையில் இது 0.04% மட்டுமே! தொன்று தொட்டு செய்யப்பட்ட பாசனம், சாலைகள் ஆகியவை கூடப் பிரிட்டிஷாரால் கைவிடப்பட்டன என்கிறார் மார்க்ஸ். ராபர்ட் கிளைவ் ஒரு மகா திருடன் என்கிறார் மார்க்ஸ். தனது சொந்த தேவைக்கு இல்லாமல் பிரிட்டனின் தேவைக்குப் பருத்தி, சணல், இண்டிகோ போன்றவற்றை உற்பத்தி செய்ய இந்தியா நிர்பந்திக்கப்பட்டது. உணவுப் பொருட்கள் விளைச்சல் சரிந்ததால் பற்றாக்குறை ஏற்பட்டு, ஒரிசாவில் 1866இல் கடும் பஞ்சத்தில் 10 இலட்சத்திற்கும் அதிகமானோர் உயிர் இழந்தனர். இங்கிலாந்தில் 15 இலட்சம் பஞ்சாலை தொழிலாளர்களின் பணி, இந்தியாவின் கோடிக்கணக்கான நெசவாளர்களின் அழிவின் மூலம் உத்தரவாதம் செய்யப்பட்டது.
மார்க்ஸ் “மூலதனம்” நூலில், “தொழில் நசிந்த காரணத்தால் உயிரிழந்த இந்திய நெசவாளிகளின் எலும்புகள் சமவெளிப் பிரதேசத்தை வெள்ளை நிறமாக மாற்றிவிட்டன” என்று குறிப்பிடுகிறார். 1881இல் எழுதிய கடிதத்தில், இங்கிலாந்து காலனியாதிக்கத்தால் ஆண்டுக்கு 30 மில்லியன் பவுண்டுகள் இந்திய வளங்கள் பறிக்கப்படுகின்றன என மார்க்ஸ் கோபத்தை வெளிப்படுத்தினார். இந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் ஒன்று சேர்ந்துள்ளனர் எனவும், விரைவில் இங்கிலாந்துக்கு எதிராகப் போராட்டங்கள் வெடிக்கும் எனவும் அவர் குறிப்பிட்டார். 4 ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் 1885இல் காங்கிரஸ் உதயமானதும், விடுதலைப் போராட்டம் தீவிரமடைந்து நாடு விடுதலை பெற்றதும் வரலாறு. இந்தியாவின் விடுதலையை முன்கூட்டியே கணித்த முதல் ஆய்வாளர் காரல் மார்க்ஸ்தான் எனில் மிகை அல்ல. இந்திய சமூகத்தை பொருள்முதல்வாதத்தின் அடிப்படையில் ஆய்வு செய்ய விரும்புவோரின் முதல் தொடக்கம், இந்தியா குறித்து மார்க்ஸும் ஏங்கெல்ஸும் எழுதிய நூல்களாகவே இருக்க இயலும். அந்த வகையில் இந்த நூல் ஒரு மகத்தான வரலாற்றுப் பொக்கிஷம் ஆகும்.