ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாக நிலைநிற்கிற ஒரு தேசத்திற்கு 19-ஆம் நூற்றாண்டின் இரண்டாம் பகுதியில் பிறந்த காந்தி, எவ்வாறு ‘பிதாவாக’ ஆவார் என்பது ஆர்எஸ்எஸ் - பாஜகவினரின் கேள்வியாக உள்ளது. தந்தை அல்லது பிதா என்ற சொல்லை அதன் நேர் அர்த்தத்தில் மட்டுமே வைத்துப் பயன்படுத்துவதென்றால் எந்த நூற்றாண்டில் பிறந்தவராக இருந்தாலும் ஒரு மனிதர் அவர் பிறந்த நாட்டின் ‘பிதாவாக’ ஆகமுடியாது. அந்நிலையில் ‘தேசத்தந்தை’ என்ற மனதின் சித்திரமே பொருளற்றுப் போகும்.
பல நாடுகளிலும், சுதந்திரப் போராட்டத் தலைவர்களிலேயே மிகப் புகழ்பெற்ற ஒருவரை ‘தேசப்பிதா’வாகச் சிறப்பிப்பது உண்டு. அந்த அர்த்தத்தில் காந்திஜியை ‘தேசத்தந்தை’ என்று ஆர்எஸ்எஸ் - பாஜக போன்ற இந்துத்துவா அரசியல்வாதிகளைத் தவிர மற்ற எல்லோரும் ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள். புவியியலின்படிப் பார்த்தால் இன்றைய இந்தியாவுக்கு ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளின் பழமை உண்டு என்பது சரிதான். ஆனால், மகாத்மா காந்தியின் தலைமையில் நடைபெற்ற சுதந்திரப் போராட்டம் இறுதிக்கட்டத்தை எட்டுகிறவரை இந்த நாட்டில் வாழ்ந்தவர்கள் ஒரு ஒருங்கிணைந்த மக்கள் சமூகமாக இருக்கவில்லை. எண்ணற்ற சாதிகளும் உபசாதிகளும் அவற்றின் ஒரு பிரத்தியேக வடிவமான இனமக்கள் பிரிவுகளுமாக; இந்துமதமும் அது அல்லாததுமான சில மதச்சமூகங்களைச் சேர்ந்தவர்களுமாக; பல்வேறு மொழிகளைப் பேசுகிறவர்களும் மற்றவர்களுமாக மக்கள் வாழ்ந்தனர்.
பல நாடுகளிலும், சுதந்திரப் போராட்டத் தலைவர்களிலேயே மிகப் புகழ்பெற்ற ஒருவரை ‘தேசப்பிதா’வாகச் சிறப்பிப்பது உண்டு. அந்த அர்த்தத்தில் காந்திஜியை ‘தேசத்தந்தை’ என்று ஆர்எஸ்எஸ் - பாஜக போன்ற இந்துத்துவா அரசியல்வாதிகளைத் தவிர மற்ற எல்லோரும் ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள். புவியியலின்படிப் பார்த்தால் இன்றைய இந்தியாவுக்கு ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளின் பழமை உண்டு என்பது சரிதான். ஆனால், மகாத்மா காந்தியின் தலைமையில் நடைபெற்ற சுதந்திரப் போராட்டம் இறுதிக்கட்டத்தை எட்டுகிறவரை இந்த நாட்டில் வாழ்ந்தவர்கள் ஒரு ஒருங்கிணைந்த மக்கள் சமூகமாக இருக்கவில்லை. எண்ணற்ற சாதிகளும் உபசாதிகளும் அவற்றின் ஒரு பிரத்தியேக வடிவமான இனமக்கள் பிரிவுகளுமாக; இந்துமதமும் அது அல்லாததுமான சில மதச்சமூகங்களைச் சேர்ந்தவர்களுமாக; பல்வேறு மொழிகளைப் பேசுகிறவர்களும் மற்றவர்களுமாக மக்கள் வாழ்ந்தனர்.
ஆனால், பிரிட்டிஷ் ஆட்சியில் இருந்த ‘இந்திய தேச’த்திற்கு மக்கள் சார்ந்த எவ்வித அஸ்திவாரமும் இல்லை. பிரிட்டிஷ் ஆட்சி இங்குக் காலூன்ற ஆரம்பித்தது முதல் தெற்கு திருவிதாங்கூர் முதல் நாடெங்கும் மக்களின் ஆயுதம் ஏந்திய எதிர்ப்பு உருவானது. அதன் மிக விரிவான வெளிப்பாடுதான் 1857-58 ஆண்டில் தில்லியிலும் அதன் சுற்றுப் பிரதேசங்களிலும் நடைபெற்ற சிப்பாய்ப் புரட்சியும் தேசிய எழுச்சியும். அது அடக்கப்பட்டுக் கால்நூற்றாண்டுக் காலம் கடந்த பிறகு, ஆதிக்க நாடாகிய இங்கிலாந்திலும் அடிமைப்பட்ட நாடாகிய இந்தியாவிலும் நவீன வரலாறு அங்கீகரிக்கிற தேசிய விடுதலை இயக்கத்தின் கருவியாக இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் உருவானது. அதைத் தொடர்ந்துதான் இந்தத் தேசத்தின் ஒரு முனையிலிருந்து மற்றொரு முனை வரையிலும் வாழ்கிற பல்வேறு சாதி, மதத்தினரும், பல்வேறு இனம், மொழியினரும் ஒரேயொரு “இந்திய தேச”மாக உயர ஆரம்பித்தனர்.
இந்த நடைமுறையின் துவக்கத்தில் ‘தேசம்’ என்ற குறிக்கோளின் அர்த்தம் நவீன கல்வி பெற்ற மேல்தட்டுப் பிரபுக்களின், வசதிபடைத்தவர்களின், உயர்சாதியினரின் சுதந்திர தாகமாக இருந்தது. அது படிப்படியாக ஏழைஎளிய விவசாய மக்களிடமும், மற்ற உழைக்கும் வெகுமக்களிடமும் பரவியது. இந்த மாற்றத்தைக் குறிக்கிற ஆரம்பத் தலைவர்களாக பால்-பால்-லால் என்ற மும்மூர்த்திகள்-அதாவது, பாலகங்காதர திலகரும், பிபின்சந்திரபாலும், லாலாலஜபதிராயும் இருந்தனர். இவர்கள் உருவாக்கிய புதிய தேசியப் போராட்ட இயக்கத்தின் விரிவான வடிவமாக இருந்தது மகாத்மா காந்தி தலைமை வகித்த சத்யாக்கிரக இயக்கம். இதன் ஆரம்பமாக 1920-21-ல் நடைபெற்ற ஒத்துழையாமை இயக்கமும் - கிலாபத் இயக்கமும் இருந்தது. அது தோல்வியடைந்ததைத் தொடர்ந்து புதிய எழுச்சியாக நடைபெற்றவைதான் 1930-ல் உப்புச்சத்யாக்கிரகமும், அதைத் தொடர்ந்து 1932-ல் சட்ட மறுப்பு இயக்கமும். அடுத்து ஒரு பத்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு 1942-ல் வெள்ளையனே வெளியேறு போராட்டம் நடைபெற்றது. இந்தப் போராட்டத்தில் ஏற்படும் இடர்ப்பாடுகளிலும் துன்பத்திலும் எல்லாம் ‘தரித்திர நாராயணர்’களை அணிவகுக்கச் செய்த மகத்தான பாரம்பரியத்தை மகாத்மா காந்தி உருவாக்கியிருந்தார். அதிலிருந்துதான் அவர் ‘மகாத்மா’ என்றும், ‘தேசப்பிதா’ என்றும் பெயர் பெற்றார்.
காந்திஜி தலைமையிலான தேசியப் போராட்டத்திற்குப் பல கிளைவழிகளும் இருந்தன என்பது உண்மைதான். ‘பயங்கரவாத இயக்க’மென்று அதிகாரிகளால் எதிர்க்கப்பட்ட புரட்சி இயக்கம்; ‘எதிரியின் எதிரி நண்பன்’ என்ற கண்ணோட்டத்தின்படி பிரிட்டிஷார்க்கு எதிராகப் போராடுகிற ஐரோப்பிய சக்திகளின் உதவியுடன் இந்தியாவை விடுதலைசெய்ய முதலாவது உலக மகாயுத்த காலத்தில் நடந்த முயற்சிகள்; யுத்தத்தின் இறுதியில் கிலாபத் - ஒத்துழையாமை இயக்கத்திற்குச் சமமாக வளர்ந்த தொழிலாளி-விவசாயி இயக்கங்கள், சோஷலிஸ்ட், கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் முதலானவை வகித்த பங்கினை யாரும் நிராகரிக்க முடியாது. காந்திஜி தலைமையில் நடைபெற்ற கடைசிப் போராட்டமாகிய வெள்ளையனே வெளியேறு போராட்டத்தைத் தொடர்ந்து, புன்னப்புரா-வயலார் போராட்டமும், தெலுங்கானா எழுச்சியும் போன்று ஏராளமான போராட்டங்கள் நடந்துள்ளன. இரண்டாவது உலக மகா யுத்தத்தின் இறுதிக் காலத்தில் நேதாஜி சுபாஷ் சந்திரபோஸின் தலைமையில் உருவான இந்திய தேசிய ராணுவமும் (ஐஎன்ஏ), 1946-ல் பம்பாயில் நடைபெற்ற கப்பற்படை எழுச்சியும், அதனுடன் சகோதர ஒருமைப்பாடு தெரிவிக்கிற தொழிலாளரின் வேலைநிறுத்தமும் ஆகிய இவையெல்லாம் சேர்ந்துதான் சுதந்திரப் போராட்ட இயக்கம் வளர்ந்தது; இறுதி வெற்றியும் பெற்றது.
இவ்வாறு பல்வேறு வடிவங்களில் வெளிப்பட்ட மக்களின் எழுச்சிதான் ‘இந்திய தேச’த்தை உருவாக்கியது. பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளரின் துப்பாக்கிக்கும் வாளுக்கும் கீழே ஒன்றுசேர்ந்த இந்திய மக்கள், தேசியப் போராட்டத்திற்குரிய தார்மீக அரசியல் மதிப்பீடுகளால் ஒன்றிணைக்கப்பட்ட ‘இந்திய மக்களாக’ உயர்ந்தனர். எந்தச் சாதியில் பிறந்தவராக இருந்தாலும், எந்த மதத்தின் மீது நம்பிக்கை உள்ளவராக இருந்தாலும், எந்த மதத்தின் மீதும் நம்பிக்கை இல்லாதவராக இருந்தாலும், எந்த மொழியைப் பேசுபவராக இருந்தாலும் இந்தியர்கள் அனைவரும் ஒன்றே என்கிற உணர்வு - இதுவன்றோ தேசத்தின் அஸ்திவாரம்! இது தேச சுதந்திரப் போராட்டத்தின் கட்டமைப்புக்குள் உருவாகி வந்தது. இதன் மகத்தான தலைவர்களில் மிக உயர்ந்த ஸ்தானம் வகிப்பதால்தான் மகாத்மா காந்தி தேசப்பிதாவாகப் போற்றப்படுகிறார். இதில் பாஜகவினருக்கும் அவர்களது ஆன்மீக குருக்களாகிய ஆர்எஸ்எஸ்காரர்களுக்கும் சிரமம் உண்டாவதைப் புரிந்து கொள்ளலாம். இந்தியர்களை இந்துக்கள் என்றும், இந்துக்கள் அல்லாதவர்கள் என்றும் பிளவுப்படுத்தி மோதவிடுகிற அவர்களுக்கு இந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமை என்கிற மகாத்மா காந்தியின் மந்திரம் கஷ்டமாகத் தோன்றுகிறது. அதனால்தான், அவர்களைச் சேர்ந்த ஒருவன் மகாத்மாவைத் துப்பாக்கியால் சுட்டுக் கொன்றான்.
மார்க்சிய பேரறிஞரும் மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின்
மறைந்த மகத்தான தலைவருமான தோழர் இ.எம்.எஸ்.நம்பூதிரிபாட், 1992 நவம்பரில் எழுதிய கட்டுரை இது.
மலையாளத்திலிருந்து தமிழாக்கம் : தி.வரதராசன்