விவசாய இயக்கத்தின் ஐம்பது ஆண்டுகள்!

அகில இந்திய விவசாயிகள் சங்கம் 1986இல் தனது பொன் விழாவை கொண்டாடியது. 

1936இல் லக்னோவில் நடந்த மாநாட்டில் தொடங்கிய இந்த இயக்கம், விவசாயிகளின் உரிமைகளுக்காக பல போராட்டங்களை நடத்தி வெற்றி கண்டது. பல தியாகிகள் தங்கள் உயிரை அர்ப்பணித்தனர். பலர் சிறையில் வாடினர். அடக்குமுறைகளை எதிர்கொண்டு வளர்ந்த இந்த இயக்கம், கிராம அளவில் வலுவான அமைப்பாக உருவெடுத்துள்ளது. இதன் நீண்ட நெடிய வரலாறு, 1800களிலேயே துவங்குகிறது.

119ஆம் நூற்றாண்டின்  விவசாயப் போராட்டங்கள்

19ஆம் நூற்றாண்டின் முதல் பாதியில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்கு எதிராக தொடர்ச்சியான விவசாய எழுச்சிகள் நடைபெற்றன. நிலப்பிரபுக்களின் தலைமையில் நடந்த இந்த போராட்டங்கள், அவர்களின் சலுகைகளை பாது காப்பதற்காக நடந்தாலும், விவசாயிகளின் உணர்வுகளை வெளிப்படுத்தின.

1807இல் தில்லியில் தொடங்கி, 1814இல் வாரணாசி அருகே, 1817இல் ஒரிசாவில், 1826-29இல் பூனாவில், 1830-31இல் மைசூரில் என பல்வேறு பகுதிகளில் போராட்டங்கள் வெடித்தன. வரி உயர்வு, நில ஏலம், வருவாய்க் கொள்கைகள் ஆகியவற்றுக்கு எதிராக இப்போராட்டங்கள் நடந்தன.

1857இல் நடந்த முதல் இந்திய சுதந்திரப் போரில் இந்த விவசாய எழுச்சிகள் உச்சம் பெற்றன. கார்ல் மார்க்ஸ் குறிப்பிட்டபடி, இந்து-முஸ்லிம் ஒற்றுமையுடன் நடந்த இப்போராட்டம், வட மற்றும் மத்திய இந்தியாவில் பெரும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.

2 முதலாளித்துவ தலைமையின் எழுச்சி

விவசாயிகள் மத்தியில் அதிகரித்த அதிருப்தி, ஜப்பானால் ரஷ்ய ஜார் மன்னரின் தோல்வி, 1905 முதல்  ரஷ்யப் புரட்சியின் தாக்கம் ஆகியவை இந்தியாவில் பெரும் மாற்றங்களை உருவாக்கின. வங்கப் பிரிவினை எதிர்ப்பு இயக்கம் நாடு முழுவதும் பரவியது. 1905 ஆகஸ்ட் 7இல் அந்நியப் பொருட்கள் புறக்கணிப்பு இயக்கம் தொடங்கியது.பஞ்சாபில் குடியேற்றச் சட்டத்துக்கு எதிராக லாலா லஜபதி ராய், அஜித் சிங், பங்கே தயாள் தலைமையில் பலமான இயக்கம் உருவானது. விவசாயிகள் பெருமளவில் பங்கேற்ற இந்த போராட்டங்கள், பம்பாய், கல்கத்தா போன்ற இடங்களில் தொழிலாளர் போராட்டங்களுடன் இணைந்தன. புரட்சிகர இயக்கத்தினர் ஆயுதப் போராட்டத்தை மேற்கொண்டனர். அரசு  கடும் அடக்குமுறையை கையாண்டது. ஆனால் மக்கள் பின்வாங்க வில்லை. அரசு வங்கப் பிரிவினையை ரத்து செய்யவும், பஞ்சாப் குடியேற்றச் சட்டத்தை திரும்பப் பெறவும் நிர்பந்திக்கப்பட்டது.

ரஷ்யப் புரட்சியின் தாக்கம்

1917 டிசம்பரில் ரஷ்யப் புரட்சியின் செய்திகள் இந்தியாவை வந்தடைந்தன. போரிலிருந்து திரும்பிய இந்திய வீரர்கள் இச்செய்திகளைப் பரப்பினர். தேசிய சுயநிர்ணய உரிமை என்ற முழக்கம் மக்களிடையே பெரும் வரவேற்பைப் பெற்றது. முதல் உலகப் போரில் 1 கோடி உயிர்கள் பலியான நிலையில், இந்திய வீரர்கள் நாடு திரும்பினர். இவர்கள் ஏழை விவசாயிகளாக இருந்த போதிலும், போர் அனுபவம் அவர்களுக்கு புதிய தன்னம்பிக்கை யை அளித்தது. காலனி ஆதிக்கத்துக்கும் நிலப்பிரபுக்களுக்கும் எதிரான உணர்வுகள் வலுப்பெற்றன.

லெனின் இந்த சூழலை உணர்ந்து, கிழக்கத்திய கம்யூனிஸ்ட் அமைப்பு களும் பங்கேற்ற கம்யூனிஸ்ட் அகிலத்தின் இரண்டாவது மாநாட்டில் (1919), ஐரோப்பிய நாடுகளில் இல்லாத சிக்கல்களை இந்திய விவசாயிகள் எதிர்கொள்ள வேண்டியிருப்பதை சுட்டிக்காட்டினார். பெரும்பான்மை மக்கள் விவசாயிகளாக இருந்த சூழலில், நிலப்பிரபுத்துவத்துக்கு எதிரான போராட்டத்தின் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்தினார்

தேசிய விடுதலைக்கான  விவசாயிகளின் போராட்டம்

ஒத்துழையாமை இயக்கம் தொடங்கியபோது, நாட்டின் பல்வேறு பகுதிகளில் விவசாயிகள் பெரும் போராட்டங்களை நடத்தினர். வட இந்தியா வில் குருத்வாரா சீர்திருத்த இயக்கம், நன்கானா சாகிப் படுகொலையுடன் தொடங்கி, சீக்கிய விவசாயிகளை பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்கு எதிராக அணிதிரட்டி யது. உத்தரப் பிரதேசத்தில் நிலப்பிரபுக்களின் அடக்குமுறைக்கு எதிராக ஏகா இயக்கம் தொடங்கியது. கேரளாவில் மாப்பிள்ளை கலகம் (1921) குத்தகைதாரர்களின் எழுச்சியாக வெடித்தது. போலீஸ், ராணுவம், நிலப்பிரபுக்கள், கந்துவட்டிக்காரர்கள் மீது தாக்குதல்கள் நடத்தப்பட்டன. இந்த பெரும் எழுச்சியில் 3,266 மாப்பிள்ளைமார் எனப்பட்ட போராளிகள்  கொல்லப்பட்டனர்

3 கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின்  பங்களிப்பு

கம்யூனிஸ்ட் அகிலத்தின் நான்காவது மாநாடு விவசாயிகளை அணிதிரட்டுவதன் முக்கியத்துவத்தை வலியுறுத்தியது. “காலனி நாடுகளில் புரட்சிகர இயக்கம் விவசாய மக்களின் ஆதரவு இல்லாமல் வெற்றி பெற முடியாது. கிழக்கு நாடுகளில் கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் விவசாயக் கொள்கை நிலப்பிரபுத்துவத்தை முற்றிலும் ஒழிப்பதையும், விவசாயிகளை தேசிய விடுதலைப் போராட்டத்தில் இணைப்பதையும் நோக்கமாகக் கொண்டுள்ளது” என்று தெளிவுபடுத்தியது. முதலாளித்துவ தேசியவாதிகள்  விவசாய சீர்திருத்தக் கோரிக்கைகளுக்கு அஞ்சுவது, அவர்களுக்கும் நிலப்பிரபுக்களுக்கும் இடையேயான நெருக்கமான உறவைக் காட்டுகிறது என்று இம்மாநாடு சுட்டிக்காட்டியது. கம்யூனிஸ்ட்டுகள் இந்த முரண்பாட்டை பயன்படுத்தி, முதலாளித்துவ தேசிய தலைமையின் தயக்கத்தை அம்பலப்படுத்த வேண்டும் என்றும் வலியுறுத்தியது.

சவுரி சவுரா சம்பவமும்  முதலாளித்துவ தலைமையின் துரோகமும்

1922இல் மகாத்மா காந்தி பர்தோலியில் சட்ட மறுப்பு இயக்கத்தை தொடங்கியபோது, உத்தரப் பிரதேசத்தின் சவுரி சவுராவில் ஆவேசம்மிக்க விவசாயிகள் காவல் நிலையத்தை தாக்கி எரித்தனர். விவசாயிகளின் இந்த எழுச்சி இந்தியப் புரட்சிக்கு முக்கியமானது என்றாலும், காந்தியடிகளுக்கு இது பிடிக்கவில்லை. உடனடியாக இயக்கத்தை கைவிட்டார். பிரிட்டிஷ் வைஸ்ராய் லண்டனுக்கு அனுப்பிய தந்தியில், “கீழ் வர்க்கத்தினரும் விவசாயிகளும் ஒத்துழையாமை இயக்கத்தால் பாதிக்கப்பட்டுள்ளனர். முஸ்லிம்கள் எரிச்சலடைந்துள்ளனர். நிலைமை மோசமாகலாம்” என்று எச்சரித்தார். ஆனால் காங்கிரஸ் செயற்குழு தீர்மானத்தில், விவசாயிகள் நில வருவாயை செலுத்த வேண்டும் என்றும், ஜமீன்தார்களுக்கு எதிரான நடவடிக்கைகளை கைவிட வேண்டும் என்றும் கூறப்பட்டது.

தொழிலாளர் வர்க்க தலைமையின் எழுச்சி

1923 மார்ச்சில், கம்யூனிஸ்ட் அகிலத்தின் செயற்குழு சவுரி சவுரா தீர்ப்புகளுக்கு எதிராக அறிக்கை வெளியிட்டது. 172 விவசாயிகளுக்கு மரண தண்டனை விதிக்கப்பட்டதை கண்டித்து, அவர்களை விடுவிக்கக் கோரி போராட்டங்களை நடத்த அழைப்பு விடுத்தது.

4 அகில இந்திய விவசாயிகள் சங்கத்தின் தோற்றம்

1934இல் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தடை செய்யப்பட்டாலும், தொழிலாளர்கள் மற்றும் காங்கிரசில் செயல்பட்ட இடதுசாரிகள் மீதான அதன் செல்வாக்கு தொடர்ந்தது. சோசலிச சிந்தனைகள் பிரபலமடைந்தன. காந்தியின் மீது நம்பிக்கை இழந்த இடதுசாரிகள் காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட் கட்சியை உருவாக்கினர். விவசாயிகளை வர்க்க அடிப்படையில் அணிதிரட்ட வேண்டியதன் அவசியத்தை உணர்ந்த இடதுசாரிகள், காங்கிரஸ் சோசலிஸ்ட்டுகள், கம்யூனிஸ்ட்டுகள் ஆகியோர் அகில இந்திய கிசான் சபாவை (விவசாயிகள் சங்கம்) உருவாக்க முன்வந்தனர். 1936இல் லக்னோவில் நடந்த காங்கிரஸ் மாநாட்டோடு இணைந்து விவசாயிகள் சங்கத்தின் முதல் மாநாடு நடைபெற்றது.

பரந்த அடிப்படையிலான அமைப்பு

முதல் மாநாட்டில் பங்கேற்றோர் பட்டியலே கிசான் சபாவின் பரந்த தன்மையை காட்டுகிறது. இ.எம்.எஸ்.நம்பூதிரிபாட், லால் பகதூர் சாஸ்திரி, ஜெயபிரகாஷ் நாராயணன், சுவாமி சகஜானந்தா உள்ளிட்ட பலர் பங்கேற்றனர். கிசான்களின் (விவசாயிகளின்) ஜனநாயக உரிமை
களுக்காக பல்வேறு அரசியல் கருத்துக்களை கொண்டவர்களை ஒன்றிணைக்கும் நோக்கத்துடன் இது செயல்பட்டது.

தேசிய இயக்கத்தின் பகுதி
விவசாயிகள் சங்கத்தின் தொடக்க காலத்தில் பல்வேறு அர சியல் நிலைப்பாடுகள் கொண்டவர்கள் இணைந்து செயல்பட்ட னர். 1936 ஜனவரியில் மீரட்டில் நடந்த முன்னேற்பாட்டு  கூட்டத்தில்,  பரந்த அடிப்படையிலான வேலைத்திட்டம் உருவாக்கப்பட்டது. காலனி ஆதிக்கத்துக்கு எதிரான போராட்டத்தில் நிலப்பிரபுத்துவ சமூக அமைப்புக்கு எதிரான போராட்டமும் இணைந்திருக்க வேண்டும் என்பதை தெளிவுபடுத்தியது. முதல் மாநாட்டின் முதன்மைத் தீர்மானம் விவசாயிகள் இயக்கத்தின் நோக்கங்களை தெளிவாக வரையறுத்தது: “பொருளாதாரச் சுரண்டலில் இருந்து முழுமையான விடுதலை பெறுவதும், விவசாயிகள், தொழிலாளர்கள் மற்றும் சுரண்டப்படும் அனைத்து வர்க்கங்களுக்கும் முழு அரசியல், பொருளாதார அதிகாரத்தை பெறுவதும் விவசாயிகள் இயக்கத்தின் நோக்கமாகும்.”

அடிப்படை மற்றும் குறைந்தபட்ச கோரிக்கைகள்

பம்பாய் மாநாட்டில் “அடிப்படை கோரிக்கைகள்” மற்றும் “குறைந்தபட்ச கோரிக்கைகள்” என தனித்தனியாக வகுக்கப்பட்டன. இடைத்தரகர் ஆதிக்கத்தை ஒழித்தல், நில வருவாய்க்கு பதிலாக படிப்படியான நில வரி,  பழைய கடன்களை ரத்து செய்தல், நிலமற்றோருக்கும் ஏழை விவசாயி களுக்கும் கூட்டுப் பண்ணைக்காக நிலம் ஒதுக்குதல் போன்றவை அடிப்படை கோரிக்கைகளாக இருந்தன. குறைந்தபட்ச கோரிக்கைகளில் வாடகை, வருவாய் நிலுவைகளை ரத்து செய்தல், சிறு விவசாயிகளுக்கு நில வருவாய் விலக்கு, வாடகை,  நீர்ப்பாசன கட்டணங்களை பாதியாக குறைத்தல், ஜமீன்தார்களின் நிலங்களை பயிரிடும் விவசாயிகளுக்கு நிரந்தர உரிமை, நிலவரி விலக்கு, கட்டாய உழைப்பு ஒழிப்பு போன்றவை இடம்பெற்றன

தொழிலாளர்-விவசாயிகள் கூட்டணி

விவசாயிகள் சங்கத்தின் அடிப்படைக் கொள்கைகளில் ஒன்று தொழிலாளர்களுடனான ஒற்றுமை. 1939இல் கயா மாநாட்டில் “இந்திய  மக்களின் ஜனநாயக அரசை உருவாக்கி, இறுதியில் விவசாயி - தொழிலாளி ராஜ்யத்தை நிறுவுவதே” நோக்கம் என அறிவிக்கப்பட்டது. பைஸ்பூர் மாநாட்டில் “கிராமம் மற்றும் நகரங்களில் உள்ள தொழிலாளர்களுடன் சகோதரத்துவம் கொள்வது ஒவ்வொரு விவசாயியின் புனித கடமை” என  வலியுறுத்தப்பட்டது.

5 கடும் எதிர்ப்புகளை  எதிர்கொண்டு முன்னேற்றம்

விவசாயிகள் சங்கத்தின் உருவாக்கம் பல தரப்பிலிருந்தும் எதிர்ப்பு களை சந்தித்தது. இந்து-முஸ்லிம் நிலவுடைமையாளர்கள் ஒன்றி ணைந்து  விவசாயிகள் சங்கத்திற்கு எதிராக செயல்பட்டனர். விவசாயி களை மிரட்டி, வகுப்புவாத பிரச்சாரங்களை பரப்பினர். விவசாயிகள் மத்தியில் வளர்ந்து வரும் சங்கத்தின் செல்வாக்கு கண்டு அஞ்சிய பிரிட்டிஷ் அரசு, முக்கிய தலைவர்களை கைது செய்து, பலரை தலைமறைவு இயக்கமாக மாற கட்டாயப்படுத்தியது.