விவசாய இயக்கத்தின் ஐம்பது ஆண்டுகள்!

நேற்றைய தொடர்ச்சி

1937ல் பிரிட்டிஷ் உளவுத்துறை அறிக்கை குறிப்பிட்டது:  “கம்யூனிஸ்ட் தலைவர்கள் விவசாய இயக்கத்தின் மீது  பிடியை வலுப்படுத்தி வருகிறார்கள். மக்கள் மத்தியில் வன்முறை மனப் பான்மையை வளர்த்து, பிரிட்டிஷ் ஆட்சியை கவிழ்க்க முயல்கிறார்கள்”. காங்கிரஸ் வலதுசாரி தலைவர்கள் வல்லபாய் பட்டேல், ராஜேந்திர பிரசாத் ஆகியோர் விவசாயிகள் சங்கம் காங்கிரசுடன் இணைவதை எதிர்த்தனர்.

அமைச்சரவை அமைப்பும் விளைவுகளும்

மக்கள் இயக்கத்தை கட்டுப்படுத்த, காங்கிரஸ் 1935 அரசியலமைப்பை ஏற்று அமைச்சரவைகளை அமைத்தது. மீண்டும் ஒருமுறை காங்கிரசின் கொள்கை சோதிக்கப்பட்டது. நிலப்பிரபுக்களுக்கு ஆதரவாகவும், குத்தகைதாரர்கள், நிலமற்றோருக்கு எதிராகவும் நின்றது. இடதுசாரிகள் ஆதரவு பெற்ற விவசாய இயக்கம் அழுத்தம் கொடுத்ததால், காங்கிரஸ் அமைச்சரவைகள் சில சலுகைகளை வழங்க நிர்பந்திக்கப்பட்டன.

போர்க்கால விவசாயிகள் சங்கம்

இரண்டாம் உலகப் போர் துவங்கிய சூழலில், இந்திய தேசிய காங்கிரஸ் பிரிட்டிஷ் போர் முயற்சிகளுக்கு ஆதரவு அளித்த நிலையில், விவசாயிகள் சங்கம் போருக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்தது. வாடகை செலுத்த மறுப்பு,  வரி செலுத்த மறுப்பு இயக்கத்தை தொடங்கியது. காவல்துறை ஒடுக்கு முறையால் வெளிப்படையான செயல்பாடுகள் கடினமானது. வங்காளம் உள்ளிட்ட மாநிலங்களில் அலுவலகங்கள் சோதனையிடப்பட்டு, முக்கிய செயல்பாட்டாளர்கள் கைது செய்யப்பட்டனர்.

6போருக்குப் பிந்தையமக்கள் எழுச்சி

ஹிட்லரின் பாசிசப் படைகளின் தோல்வியும், சோவியத் யூனியனின் தீர்க்கமான பங்கும் உலக அளவில் சக்திகளின் சமநிலையை சோசலி சத்திற்கு சாதகமாக மாற்றியது. ஏகாதிபத்தியம் பொதுவாக பலவீன மடைந்தது. இதன் தாக்கம் ஆசிய நாடுகளில் தேசிய விடுதலைப் போராட்டங்கள் வலுவாக வெடிப்பதற்கு வழிவகுத்தது. பிரிட்டிஷ் பேரரசின் மிகப்பெரிய காலனியான இந்தியாவில் புரட்சிகர மக்கள் எழுச்சி ஏற்பட்டது.  தெலுங்கானா விவசாயிகளின் ஆயுதப் போராட்டம் முக்கியத்துவம் பெற்றது. தொழிலாளர்களின் பொது வேலைநிறுத்தங்கள், மாணவர் போராட்டங்கள், பல்வேறு மாகாண மக்களின் போராட்டங்கள் முன்னெப்போதும் இல்லாத அளவில் வெடித்தன.

முதலாளித்துவ கட்சிகளின் சமரசம்

மக்கள் எழுச்சி ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு பொதுக் கிளர்ச்சியாக மாறினால், மக்கள் இயக்கத்தின் தலைமை தங்கள் கைகளில் இருந்து நழுவிவிடும் என்று முதலாளித்துவ வர்க்கம் அஞ்சியது. பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியமும் தொடர்ந்து ஆட்சி செய்ய முடியாத நிலையை உணர்ந்தது. இந்த சூழலில் காங்கிரஸ் மற்றும் முஸ்லிம் லீக் தலைவர்கள் பிரிட்டிஷாருடன் சமரசம் செய்து கொண்டனர்.

சாதி-மத பிரச்சனைகளின் தொடர்ச்சி

இன்றும் தொடரும் சாதி, மத பிரச்சனைகள் சுதந்திரத்திற்கு முந்தைய மற்றும் பிந்தைய  காங்கிரசின் கொள்கைகளின் விளைவாகும். நிலப்பிர புத்துவத்தை ஒழிப்பதற்கு பதிலாக அதனுடன் கூட்டணி வைத்தது; தொழி லாளர் வர்க்கத்துடன் கூட்டணி கொண்டு விவசாயப் புரட்சியை முன்னெடுக்க முடியாமல் போனது ஆகியவை முக்கிய காரணங்கள்.

7சுதந்திரத்திற்குப் பின் விவசாய இயக்கம்

சுதந்திரத்திற்குப் பின் முதல் ஆறு ஆண்டுகளில் விவசாய இயக்கம் மீண்டும் அரசின் கடும் அடக்குமுறையை எதிர்கொள்ள வேண்டியிருந்தது. புரட்சிகர இயக்கம் வளர்வதைக் கண்டு அஞ்சிய அரசு, விவசாயிகள் சங்கத்தின் பல்வேறு அலகுகளின் செயல்பாட்டை முடக்கியது. 1953 வரை மாநாடு கூட நடத்த முடியவில்லை. ஆனால் விவசாயிகள் வெளியேற்றத்திற்கு எதிரான போராட்டங்களை தொடர்ந்து நடத்தினர்.

1950களின் பிற்பகுதியில்  விவசாயிகள் சங்கத்தின் போராட்டங்கள்

கிசான் சபா நில உரிமை, விவசாய விளைபொருட்களுக்கு நியாயவிலை, கடன் நிவாரணம், பழங்குடி மக்களின் உரிமைகள், கனரக வரிச்சுமை ஆகியவற்றுக்கு எதிராக பல போராட்டங்களை நடத்தியது. இவற்றில் மிக முக்கியமானது 1959 தொடக்கத்தில் பஞ்சாப் விவசாயிகள் நடத்திய பெட்டர்மென்ட் லெவி வரிக்கு எதிரான போராட்டம். தெலுங்கானா போராட்டத்திற்கு பிறகு  விவசாயிகள் சங்க கொடிக்கு கீழ் நடந்த மிகப்பெரிய போராட்டம் இதுவாகும். விவசாயிகள் துப்பாக்கிச்சூடு, தடியடி, அடக்குமுறை அனைத்தையும் எதிர்கொண்டனர். அரசியல் கட்சி வேறுபாடுகளை கடந்து விவசாயிகள் ஒன்றுபட்டது வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. இறுதியில் 136 கோடி ரூபாய் வரியை திரும்பப் பெற அரசு நிர்பந்திக்கப்பட்டது.

1960களின் விவசாய நெருக்கடி

1960களின் நடுப்பகுதியில் வேளாண்மையில் தேக்கமும் உணவு நெருக்கடியும் மோசமடைந்தன. முதலாளித்துவ-நிலப்பிரபுத்துவ வர்க்கங்கள் விவசாய மக்கள் மீதான பிடியை இழக்கத் தொடங்கின. 1967 தேர்தல்களில் எட்டு மாநிலங்களில் காங்கிரசின் ஆதிக்கம் முறியடிக்கப் பட்டது. மேற்கு வங்கம், கேரளாவில் இடது ஜனநாயக சக்திகள் வெற்றி பெற்றன. இதில் மார்க்சிஸ்ட் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி முக்கிய பங்கு வகித்தது.

மாற்று கொள்கைகளின் தாக்கம்

மேற்கு வங்கம், திரிபுரா மாநிலங்களில் இடது முன்னணி அரசுகளும், கேரளாவில் இடது ஜனநாயக முன்னணி அரசும் (குறுகிய காலத்திற்கு) அரசியலமைப்பின் வரம்புகளுக்குள் இருந்தபோதிலும், ஒழுங்கமைக்கப்பட்ட விவசாய இயக்கத்தின் ஆதரவுடன் விவசாயிகளுக்கு சாதகமான கொள்கைகளை செயல்படுத்தின.

மேற்கு வங்கத்தில் 12 லட்சம் குடும்பங்களுக்கு நிலம் வழங்கப்பட்டது. 13 லட்சம் பகுதி நேர விவசாயிகள் பதிவு செய்யப்பட்டனர். ஆண்டுக்கு இரண்டு லட்சத்திற்கும் மேற்பட்டோர் வங்கிக் கடன் பெற்றனர். இரண்டு லட்சத்திற்கும் மேற்பட்டோருக்கு வீட்டுமனை உரிமை வழங்கப்பட்டது. விவசாயத் தொழிலாளர்களுக்கான குறைந்தபட்ச கூலி தொடர்ந்து உயர்த்தப்பட்டது.

8 ஒன்றிய அரசின் பிற்போக்கு கொள்கைகளும் மாநில அளவிலான எதிர்ப்புகளும்

திரிபுராவில் ஒரு லட்சத்திற்கும் மேற்பட்டோருக்கு நிலம் வழங்கப்பட்டது. ஏழை விவசாயிகள், கைவினைஞர்களுக்கு கடன் தள்ளுபடி வழங்கப்பட்டது. குறைந்தபட்ச கூலி நிர்ணயிக்கப்பட்டு, பகுதி நேர விவசாயிகள் பதிவு செய்யப்பட்டனர். கேரளாவில் இடது ஜனநாயக முன்னணி ஆட்சியில் நான்கு ஏக்கருக்கு குறைவான நிலங்களுக்கு தோட்ட வரி விலக்கு, 2.5 ஏக்கர் வரை வாடகை நிலுவை ரத்து, விவசாய இடுபொருட்களுக்கு மானியம் வழங்கப் பட்டது. இவை விவசாயிகள் சங்கத்தின் வலிமையால் மட்டுமே சாத்திய மானது. விவசாயிகள் சங்கத்தின் தீவிர தலையீடு இல்லாமல், அதிகாரத்துவம் இந்த நடவடிக்கைகளை வெறும் அறிக்கைகளாக மட்டுமே விட்டிருக்கும். இந்த மாற்று கொள்கைகளால்தான் மேற்கு வங்கத்தில் வயது வந்த விவசாய மக்கள் தொகையில் 33 சதவீதம் பேர் சங்கத்தில் இணைந்தனர்.

1980களின் முற்பகுதியில் விவசாயிகள் மத்தியில் பெரும் எழுச்சி ஏற்பட்டது. காங்கிரஸ் ஆதரவு தளம் கூட போராட்டங்களில் இணைந்தது. இது  விவ சாய இயக்கத்தை கட்டமைப்பதற்கான பெரும் வாய்ப்புகளை ஏற்படுத்தியது.

தற்கால விவசாய நெருக்கடியும்  அதன் பரிமாணங்களும்

சுதந்திரத்திற்குப் பின் நான்கு தசாப்தங்கள் கடந்தும், நிலப்பிரபுத்துவ ஆதரவு, விவசாய விரோத கொள்கைகள் விவசாய நெருக்கடியை மேலும் ஆழப்படுத்தியுள்ளன. இது பல வடிவங்களில் வெளிப்படுகிறது: நிலமற் றோரின் எண்ணிக்கை அதிகரிப்பு, ஒரே பிராந்தியத்திலும் பிராந்தியங்களுக்கிடையேயும் ஏற்றத்தாழ்வுகள் பெருகுதல், உணவு தானிய உற்பத்தி அதிகரித்தும் அரசின் கையிருப்பு பெருகியும் மக்களின் நுகர்வு மிக குறைவாக இருத்தல், வறுமை ஒழிப்பு திட்டங்கள் இருந்தும் வறுமையும் வேலையின்மையும் அதிகரித்தல், விவசாய துறைக்கான நிறுவன கடன்களில் திருப்பிச் செலுத்தப்படாத தொகை பெருகுதல் போன்றவை.

இரண்டு சுற்று நில உச்சவரம்பு சட்டங்கள் (1950கள் மற்றும் 1970களில்) இயற்றப்பட்டும், வெறும் 7.2 மில்லியன் ஏக்கர் நிலம் மட்டுமே உபரியாக அறிவிக்கப்பட்டுள்ளது. இதில் 5.6 மில்லியன் ஏக்கர் கையகப்படுத்தப்பட்டு, 4.4 மில்லியன் ஏக்கர் மட்டுமே விநியோகிக்கப்பட்டுள்ளது. முதல் சுற்று சட்டங்களுக்குப் பின் மகலநோபிஸ் குழு மதிப்பிட்ட 63 மில்லியன் ஏக்கர் உபரி நிலத்தில் இது 7 சதவீதமே.

புதிய சவால்களும் போராட்ட வடிவங்களும்

புதிய தாராளமய பொருளாதார சூழலில் விவசாயத்தின் மீதான கார்ப்பரேட்  ஆதிக்கம் அதிகரித்துள்ளது. விதை முதல் சந்தைப்படுத்தல் வரை பன்னாட்டு நிறுவனங்களின் கட்டுப்பாடு வலுப்பெற்றுள்ளது. இந்த சூழலில் விவசாயிகள் சங்கத்தின் போராட்ட வடிவங்களும் கோரிக்கைகளும் புதிய பரிமாணங்களைப் பெற்றுள்ளன.

9 அமைப்பு ரீதியான சவால்களும் புதிய உத்திகளும்
தற்போதைய காலகட்டத்தில் விவசாயிகள் சங்கத்தின் முன் மூன்று முக்கிய சவால்கள் உள்ளன: முதலாவது, விவசாயத்தின் தன்மையே மாறியுள்ளது. பண்டமாற்று முறையிலிருந்து முற்றிலும் பண மதிப்பு சார்ந்த பொருளாதாரமாக மாறியுள்ளது. உபரி உற்பத்தி செய்பவர்கள் மட்டுமல்ல, ஏழை விவசாயிகளும் அறுவடைக்குப் பின் உடனடியாக தங்கள் விளைபொருட்களை சந்தையில் விற்று, பின்னர் உணவுக்காகவே சந்தையை நாட வேண்டிய நிலை. எனவே  பெரு வணிகர்கள், ஏகபோக முதலாளிகளுக்கு எதிரான போராட்டங்களை சரியாக வடிவமைக்க இந்த புதிய யதார்த்தத்தை புரிந்து கொள்ள வேண்டும். இரண்டாவது, நிலப்பிரபுத்துவம் பழைய வடிவத்தில் இல்லை என்றாலும், நில குவிப்பு தொடர்கிறது. 2.5 சதவீத மேல்தட்டு நிலவுடைமையாளர்கள் 22.8 சதவீத நிலத்தை வைத்துள்ளனர். பினாமி பரிவர்த்தனைகளை சேர்த்தால் இந்த குவிப்பு இன்னும் அதிகம். திட்டக்குழு மதிப்பீட்டின்படி, 20 ஏக்கர் உச்சவரம்பு விதித்து ஓட்டைகளை அடைத்தால் 23 மில்லியன் ஏக்கர் நிலம் விநியோகத்திற்கு கிடைக்கும். ஆனால் ஏழாவது ஐந்தாண்டு திட்டம் உச்சவரம்பு சட்டங்களை திருத்துவது குறித்தோ, நில ஏகபோகத்தை உடைப்பது குறித்தோ எதுவும் குறிப்பிடவில்லை. மூன்றாவதாக, விவசாய தொழிலாளர்கள், ஏழை விவசாயிகளை மையப்படுத்தி கட்டமைக்க வேண்டிய அமைப்பு, அவர்களின் குறிப்பிட்ட பிரச்ச னைகளை மட்டுமல்லாமல் விவசாயத்தின் பொதுவான கோரிக்கைகளிலும் அணிதிரட்ட வேண்டும். அதேபோல் மற்ற பிரிவு விவசாயிகளும் விவசாய தொழிலாளர்களின் போராட்டங்களுக்கு ஆதரவு தர வேண்டும். இந்த இருவழி ஒற்றுமையே விவசாய இயக்கத்தின் வெற்றிக்கு வழிவகுக்கும்.

10 எதிர்கால சவால்களும் பணிகளும்

காங்கிரஸ் கட்சி முப்பத்தைந்து ஆண்டுகள் ஆட்சி செய்தபோதிலும், நிலப்பிரபுத்துவத்தை ஒழிக்கவோ, நில குவிப்பை தடுக்கவோ, நிலமற்றோரின் எண்ணிக்கை அதிகரிப்பை கட்டுப்படுத்தவோ முடியவில்லை. சுதந்திரத்திற்கு முன்பிருந்த விவசாய ஒற்றுமையை சிதைப்பதில் வெற்றி பெற்றுள்ளது. முன்பு பணக்கார, நடுத்தர விவசாயிகளை மையப்படுத்தி இருந்த ஒற்றுமை, இன்று விவசாயத் தொழிலாளர்கள், ஏழை விவசாயிகளை மையப்படுத்தி கட்டமைக்கப்பட வேண்டியுள்ளது. ஒட்டுமொத்த நிலப்பிரபுத்துவ ஒழிப்பும், நிலமற்றோருக்கு நிலம் வழங்கு வதும் விவசாய புரட்சியின் மைய முழக்கமாக தொடர்ந்தாலும், தற்போதைய சூழலில் உடனடி நடவடிக்கைக்கான கோரிக்கைகளை முன்வைக்க வேண்டியுள்ளது. விவசாயத் தொழிலாளர்களின் கூலி, குடியிருப்பு, வாடகை குறைப்பு, பயிர் விளைச்சலில் 75 சதவீதம் குத்தகைதாரர்களுக்கு, கடன் தள்ளு படி, விவசாய விளைபொருட்களுக்கு நியாய விலை, மலிவு கடன், நீர்ப்பாசன கட்டணம், மின்கட்டணம் குறைப்பு போன்ற கோரிக்கைகள் அனைத்து பிரிவு விவசாயிகளையும் ஒன்றிணைக்கும். அகில இந்திய கிசான் சபாவின் ஐம்பது ஆண்டு வரலாறு மகத்தான போராட்ட வரலாறாகும். தேசிய விடுதலை இயக்கத்தில் விவசாயிகளை அணிதிரட்டுவதில் முக்கிய பங்காற்றியது. நிலப்பிரபுக்கள், பெரு வணிகர்கள், ஏகபோக முதலாளிகளுக்கு எதிரான போராட்டத்தில் உழைக்கும் விவசாயிகளை ஒன்றிணைத்தது. சுதந்திரத்திற்குப் பின்னரும் பல்வேறு அடக்குமுறைகளை எதிர்கொண்டு வளர்ந்து, விவசாயிகளின் முன்னணி அமைப்பாக உருவெடுத்துள்ளது. இன்றைய நிலையில், கிராம அளவில் விவசாயிகள் சங்கக் கிளைகளை உருவாக்கி, விவசாய புரட்சியின் செய்தியை நாடு முழுவதும் பரப்ப வேண்டும்.  நாட்டின் 70 சதவீத மக்கள் கிராமங்களில் வாழ்கின்றனர். இவர்களை அணி திரட்டாமல் விவசாய புரட்சி வெற்றி பெற முடியாது. தொழிலாளர் வர்க்கத்து டன் கூட்டணி அமைத்து, விவசாயிகளின் ஒற்றுமையை வலுப்படுத்துவதே வெற்றிக்கான உத்தரவாதம்.